Opwaartsche Wegen. Jaargang 18

[p. 138]

[Gedichten van Barend de Goede]

Barend de Goede
De kleine jongen

De kleine jongen fluit zoo dapper,
dat zijn wangen rood gespannen staan,
en zijn voeten reppen zich nog rapper
dan groote-menschenvoeten gaan.

Op zijn trommel slaat hij felle roffels.
Een sabel slingert aan zijn zij.
En alle helden op pantoffels
vallen ruggelings in de hei.

Genadig geeft hij gunstbewijzen.
Deze is zijn dienaar; die zijn vrouw.
En op zijn koninklijke reizen
riddert hij met sabelhouw.

Bedwinger van de rooversbenden.
Een heerscher in zijn klein heelal.
En nooit zal hij aan u bekennen
wie hem roept bij de avondval.

[p. 139]

Barend de Goede
Wedergeboorte

Dit is het boek van ons geslacht:
Jansen gewon Jansen en deze Jansen,
Ik heb het altijd wel gedacht,
Het leven biedt niet heel veel kansen.

En wie er zorgeloos doorheen gaat dansen
en wie verliefd tegen zichzelven lacht,
bemerkt aan 't eind, dat ook hij Jansen
heet en nietig is en zonder kracht.

Gemeten naar de tijd doet men het best
van elke toekomstdroom te scheiden
en als een Jansen, stil te overlijden.

Dàn zal de ziel, die naamloos rest,
in witte wagens naar de hemel rijden,
waar God haar noemen zal: Bevrijde.