Opwaartsche Wegen. Jaargang 18

[p. 114]

Niek Verhaagen
Nieuw bruiloftslied

I

Aan ieder feest dat hier begon
ging deze handeling vooraf:
de zon schudt aan de horizon
de nachtelijke wade af
en richt zich van het laken op
dat kim en tegenkim omspant
en glimlacht naar een heuveltop
of hooggerekte huizenrand.

Bij ieder feest dat hier begint
is er een traag gerezen zon
die in het rijzen zich bezint
op wat vandaag toch wel begon,
tot in de kamer van de knaap
de stralen kaatsen op 't portret
en blijven dralen, dat zijn slaap
het verder voortgaan wordt belet.

Dit is 't begin van ieder feest,
geworden uit een prille droom.
Zo is het altijd hier geweest
want zonlicht en de zoete schroom
zien gaarne in één samenblik
elkanders wonderlijk bestaan
en bij hun stille samenschik
drijven de zachte geuren aan.

Open uw venster, knaap, en kijk!
en, peinzend meisje, ontsluit uw raam:
de koelte in dit herboren rijk
draagt de u lief geworden naam.
Dit zijn de geuren uit uw droom,
de bloemen uit uw visioen;
de knoppen botten aan de boom,
de lage struiken worden groen.

[p. 115]

II

Over de wijde velden trekt
de grijze nevel naar de zon,
als kleine golven weggeëbd.
Het land, dat uit het water klom,
oogknippert in het milde licht
dat over struik en bomen rijst.
De knaap als in een droomgezicht
beziet een smetloos paradijs.

Hij hult zich in een luchtig kleed
en richt zijn schreden naar het veld
waar hij zijn liefde zeker weet.
O wonder dat hem vergezelt
en dat zijn lopen lichter maakt
zodat geen bloem zijn voeten vreest,
geen vogelpaar het zingen staakt
maar luider meedeelt in zijn feest.

Bij vlietend water blijft hij staan
en streelt de pluimen van het riet.
Waar komt dit pluimend riet vandaan?
en deze lelie, die hij ziet
opbloeien uit het watervlak?
hoe kwamen al de bloemen uit,
de roos, de tulp, de hyacint?
wie roept het zuivere geluid
dat wordt gedragen door de wind?

Het paradijs is paradijs.
De vragen zijn bewondering
van deze goddelijke wijs
en van elk nieuw geschapen ding.
Het roepen is zijn oren goed:
hij wacht de liefste vrouw, die schroomt
tot hem te komen. Zie, hij moet
languit gaan liggen - en hij droomt......

[p. 116]

III

Het meisje ziet het venster uit
wanneer de zon haar heeft gewekt;
een kleine vroege vogel fluit
tussen het groen; het meisje strekt
de hand uit naar de zingeling,
die met een tjielpen ongeremd
toevliegt en als een gouden ring
de pootjes om haar vinger klemt.

Dit is zijn zoete morgengroet
vanuit het juist ontwaakte veld.
De liefde zingt haar tegemoet,
een vogel heeft de droom verteld
die aan het stromend water wordt
begonnen. - O dit vrolijk hart
waarin de zon haar stralen stort,
zo open, door geen angst verward.

Zij kijkt de kleine vogel aan,
streelt zacht het kopje en fluistert: ‘Zeg
mijn liefste dat ik snel zal gaan......’
O kleine vogel, wiek nu weg
over de bomen naar de beek,
haar liefste slaapt bij pluimend riet,
zing hem dat haar zijn liefde bleek,
zing hem het onverganklijk lied!

Het meisje, in een sneeuwwit kleed,
dwaalt naar het zonbeschenen veld
waar zij haar liefde zeker weet
zoals de vogel heeft verteld.
Zij is de allerteerste bloem
die ooit een ranke stengel droeg.
Ach, liefste namen die ik noem,
zij blijken nimmer lief genoeg.

[p. 117]

IV

Knaap, luister, een verruklijk lied
drijft op de koele winden aan.
Uw bruid zoekt u bij pluimend riet,
ik zie haar langs het water gaan.
Haar kleed is als de lelie wit,
haar ogen blauw als d' hyacint;
en op haar blanke schouder zit
het vroege vogeltje, uw vrind.

De knaap, een glimlach om de mond
die milder dan het zonlicht groet,
ontwaakt en ruikt de goede grond
zoals een boer dat somtijds doet.
Hij zegent deze lusthof Gods
en raakt de aarde met zijn huid.
En door zijn lichaam stuwt de trots,
hij is een man, zij is zijn bruid.

Hij wuift haar tegen met zijn hand.
‘Ik ben niet langer meer alleen,’
denkt hij. Er strijkt een zachte brand
over zijn koele leden heen.
Zijn glimlach is haar glimlach goed,
haar handen rusten in zijn hand,
haar kleine voeten bij zijn voet
zijn stil en veilig overmand.

De bruiloft baart de zoete schrik
der liefde die het diepst geluk
kent in het eeuwig ogenblik
van 's lichaams druk en tegendruk,
wanneer de droom en weerdroom sluit
en van de lusthof ieder ding
beeld wordt in bruidegom en bruid,
de allerliefste lieveling.