Opwaartsche Wegen. Jaargang 18

[p. 103]

[Gedichten van Ab Visser]

Ab Visser
Bergmeer

Het meer is als geronnen bloed
Met zwaveladers licht doorschoten,
De bergen houden 't vlak omsloten,
Dat grondloosheid vermoeden doet.

Het schuim der purp'ren wolkenvloten
Wielt traag in wereldvreemde gloed
Het meer is als geronnen bloed
Tussen de steilten ingegoten.

Soms kruisen 't pad met rappe voet
Fazanten naar 't dicht opgeschoten
En zwartnat bos; een bergbeek spoedt
Langs varens, druipend, rotsontsproten,
Naar 't meer als van geronnen bloed.

[p. 104]

Ab Visser
Roche Abbey

Het dal is waar men 't niet vermoedt,
Bestendig in zijn wijze vrede.
't Verkeer gaat op een scherpe snede
Voorbij met lompe reuzenvoet.

't Rotspad is grijs en uitgetreden,
Maar meidoorn bloeit er kroes en zoet.
Het dal is waar men 't niet vermoedt,
Zo na en toch zo ver van 't heden.

Gewijde beek stroomt langs de treden
Van 't groen terras, haar sprenkling voedt
Muurbloem en roos als in 't verleden
En stilt des wandlaars dorst voorgoed......
Het dal is waar men 't niet vermoedt.