Opwaartsche Wegen. Jaargang 18



[pagina 69]
H. Barendregt Eeuwen geleden...... ...... soe es de sone dat ewighe woort des vaders uutghegaen, een ander persoen inder godheit. Ende overmids die eeuwighe gheboert sijn alle creatueren uutghegaen eeuwelijcke, eer si ghescapen waren inder tijt. Ende ute dien levene heeft ons God ghescapen, maer niet van dien levene noch van sijnre substantiën, maer van niete. Ruusbroec. Eeuwen geleden was ik bij U...... Hoe zou ik kunnen zeggen, hoe 'k bestond: oog van Uw ogen, mond van Uw mond, een trek van het gedachte, dat zijn grond slechts had in U, en dat bestond buiten mijzelf en zonder mij, en toch met mij verbonden, godlijk, toch ikzelf, mijn zelf, dat geen bedrog of slechts had, dat steeds was, en is, en nog zal zijn -: ik zelf, het groot verlies, waar 'k om gerouwd heb toen het zonlicht wies en 'n zeepbel, die een meisje blies, steeg voor mijn raam, doodstil -: in 't vlies zag ik mijzelf, zo glorieus binne, in 't alzijdig licht, als wist 'k de zin van al 't bestaan, het één gewin - en die toen van mij wegdreef in het wit-en-goud kristal, tot waar mijn oorsprong lag, tot waar 'k bestond, als licht zo klaar - hoe zou ik 't kunnen zeggen? maar...... eeuwen geleden was ik bij U.