Opwaartsche Wegen. Jaargang 18

[p. 5]

[Gedichten van H. de Bruin]

H. de Bruin
Nocturne

De tuin is duister, niemand tegenover
die, mij toegenegen, naar mij hoort.
De nachtwind fluistert door het dunne lover
tergend onverstaanbaar, woord na woord.

Men moest met iemand praten in het donker
nu het glas nog op de tafel glanst:
maar zelfs de schim is slechts het nageflonker
van mijn blik die langs de heesters danst.

Zo zal het blijven, tot mij mocht ontmoeten
een die, laat nog, acht geeft op het weer.
Hoe kostlijk moet het zijn, bij het begroeten
dan te veinzen dat ik niets ontbeer.

Want veinzen wordt de doodlijke begeerte
in een hart dat zo lang heeft verwacht.
Het weet zijn eigen duisternis niet meer te
onderscheiden van de aardse nacht.

[p. 6]

H. de Bruin
Tot mijzelf

Er was een tijd, hoe lang voorbij,
ik zag rondom de wereld aan:
een stad in zon, het land bij maan,
de waterglans, het vliegend tij -

Het was van God, het was voor mij:
mocht ik het niet geheel verstaan,
iets werd ervan bij 't verdergaan
mijn wereldbeeld in rang en rij.

Het uitzicht heeft vandaag een zin
ontwijkender dan lijnen in
het bouwveld, naar een vreemd bestek.

Een vormeloze dunne vlek
wordt op het wazige toneel
mijn omtrek en mijn werelddeel.

[p. 7]

H. de Bruin
Van de historie

Aan d' overzij staan in een kamer bloemen
op hoge stelen, achter spiegelglas;
een kleine grijze vrouw die daar niet was,
aankomend uit de schemer weet zij, hoe men

in zulk een huis verbleef - waarvan ik las,
doch dat mij nu eerst lokt om van te roemen
terwijl ik zachtjes meeknik, als de bloemen,
met 't wijze kopje achter donker glas.

Maar dan, als ik daar woonde, zou ik lezen,
en schrijven af en toe aan een bureau
in 't vensterlicht; daar waren boekekast,

en schilderij, mijn geest, om te genezen
van 't angstig vragen: wordt de wereld zo?,
om er te luistren naar de Grijze Gast.

[p. 8]

H. de Bruin
Van iemands leven en sterven

Mijn wetenschap van hem is bijna niets.
Ik zag hem wel eens 's morgens uit de tram.
Van handgreep wisselend voor bel en rem,
voorzichtig oversteken op de fiets.

Al ken ik dan zijn stiel niet noch zijn stem,
maar slechts zijn lijfsstand op de hoge fiets,
hij liet mij denken: haastende tot iets
dat hem weerhoudt, en toch verlokt het hem.

Hij raakte wellicht in de sterke trek
van arbeids lust, maar altijd half uit nijd
en door een half vermoeden begeleid:

ik overwin met waken en beleid
mijn ware doodsvijand: tekort aan tijd;
het leven is niet langer dan zijn rek.

[p. 9]

H. de Bruin
Van iemands leven en sterven

En weet ge hoe hij stierf? Temidden van
zijn dode huisgerief; het grote bed
naar 't venster, tussen haardvuur en buffet;
en starend op een witte waterkan;

en d' ogen glinsterende, nu en dan
uitziende tot een klein verdoft portret:
het was alweer, verwaarloosd, neergezet
bij allerlei op 't orgel, zonder plan.

Het zwak verlangen reikte nog naar orde,
maar verder dan het uitzicht van te worden
de oude vreugdeloze zekerheid.

Toen men hem vond, die ogen als in dromen,
als zij ons goed, tot stervens toe, bekomen -
waar was de Glimlach die hem had verleid?