Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 565]

Bert Bakker
Stervende soldaat

Vervul mij deze wensch,
mijn allerláátste wensch;
bij U te zijn, weer mènsch,
geborgen voor het leven;
en niet meer als een dier
te worden voortgedreven
door een landschap zonder grens,
door een landschap, bar en wit;
breek af de doodenrit
en roep - en wees verbolgen
op die me als wild vervolgen:
laat af, laat af! Tot hier
en verder niet...... en verder niet,
want dit is het gebied
waar engelen en kinderen
in wonen en verhinderen,
dat vuur en dood ze ziet.

Buiten Uw schoot
treft mij de dood,
versplinter ik en sterf,
verrot ik en bederf.
Granaat, kartets en bom
woelen Uw aarde om.
Reeds doet

[p. 566]

 

het bloed

 

van zeven maal zeventig dooden

 

en alle andere dooden

 

de landen stroomend rooden.

 

De sterren zijn gedoofd.

 

Uw hemel is ontluisterd.

 

...................................................

 

Hebt Gij vrede door bloed beloofd

 

...................................................

 

Uw wereld is verduisterd.

 

De sneeuw, waar wij in stoeiden,

 

dekt heden de vermoeide

 

soldaten van dit land,

 

dekt heden de soldaten

 

van alle andere landen.

 

 

 

Waarom? Waarom

 

hebt Gij ons zóó verlaten

 

en laat Gij zóó verbranden

 

het werk van zooveel handen?

 

 

 

Heer Jezus, kom!

 

Doop mijn besmeurd gezicht

 

in 't licht van Uw gezicht.

 

Ik sterf, maar Gij bewaarde

 

mij voor een nieuwe aarde.

 

En Uw doorboorde hand

 

draagt mij van 't eene land

 

over in 't andere land,

 

waar engelen en kinderen

 

in wonen en verhinderen,

 

dat ik - genezen en geborgen -

 

den een of anderen morgen

 

opnieuw word aangerand.