Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 567]

Koos van Doorne
Voor N.N.

Gij gaaft mij twee paar schoenen ten geschenke;
nog afgezien van de vreemdsoortigheid
geeft deze gift mijn dichtend hoofd te denken
en teugelt de gerede dankbaarheid.
Zijn deze schoenen soms zó ras versleten
dat één paar geldt als een té kort onthaal?
Ofwel, spreekt gij hiermee - wie zal het weten -
in poot-ige, voor mij leer-rijke taal?
Nietwaar, wat heeft er al niet twee paar hoeven:
de os, het schaap, de ezel en het zwijn......
Maar, als ik zúlk een lesje zou behoeven
wist gij manieren, die goedkoper zijn.
Ik acht, uw gierigheid in 't oog genomen,
een schuldig-aan-geniepigheid weerlegd.
Dus moet ik, zij het met argwanend schromen
geloven, dat gij 't mij met schoenen zegt.
Ik zal de laatste zijn, dit te verwijten;
als tip voor vrienden is het lang niet slecht......
Heb dank. Ik ga nog heden aan 't verslijten.