Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 558]

[Gedichten van Ab Visser]

Ab Visser
Nocturne

O vrij te zijn van alle lusten,
Nu nacht en wind tezamen gaan,
En glimlachend het rood ontruste
Doorgloeide stadsbeeld ga te slaan.

Niet als een door 't verraad gekuste,
Verkommerd aan het raam te staan,
Maar vrij te zijn van alle lusten
En van bloeds druk te zijn ontdaan.

Om als de maan in uitgebluste
En koele weerschijn op te gaan:
Als onbewust van al 't bewuste
De zin en onzin te verstaan......
O vrij te zijn van alle lusten.

[p. 559]

Ab Visser
De beek

O morgen die ik nooit vergeet......
Het gras sloeg nat mijn blote benen,
De beek liep zingend voor mij henen,
Waarin de zon te baden gleed.

Jij ging naast mij in 't blauw gekleed,
Als danseres op spitse tenen,
O morgen die ik nooit vergeet,
Een melkweg langs van kiezelstenen.

Een waterval ontbond zijn kleed:
Hoe koninklijk en zondoorschenen
Zij ruisend tussen 't groen vergleed!
Een houtduif lachte er zacht doorhenen,
O morgen, die ik nooit vergeet.

[p. 560]

Ab Visser
Mistige dag

De nevel wast als schimmel op de stugge heide.
Onzienlijk ruist in 't dal, als regen staag, de beek
En is den dwalende een speels vertrouwd geleide,
In gans de trouweloze, ruigbegroeide streek.

Op grijze, brokk'lig aangevreten rots terzijde
Van 't ongelijke pad bloeit doornig gors, geelbleek.
De nevel wast als schimmel op de stugge heide
En maakt de zachtgekleurde mossen zwaar en week.

Als nu een wind maar even langs de aarde streek,
Brak dal en delling iriserend naar de wijde
Toppen open en fonkelde als een pauw de beek,
Werd alles fris als Gods hof in de scheppingsweek......
Maar nevel wast als schimmel op de stugge heide.