Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 508]

[Gedichten van Ary Peters]

Ary Peters
Herinnering

Droeg ooit de hemel lichter schitteringen
Van zilveren maan, die in de wolken sliep?
Ik zag haar schoonheid, toen ik 's avonds liep
Langs 't water, waar zij brak in duizend rimpelingen.

En aan den oever brandde stad haar gouden lampen
Wier glans verdoezelde in 't donker van den stroom.
Ginds, in den ronden schaduw van een boom,
Stond een oud man zijn pijpje leeg te dampen.

Ik hoorde een paard met zijne hoeven stampen
En het verschrikte rinkelen van bellen aan zijn toom.

[p. 509]

Ary Peters
Wintermiddag

Het monotoon getokkel van de regen
Doordroppelde de stilte traag en diep.
Wij luisterden: je leunde peinzend tegen
Mijn schouder, en het was, alsof je sliep.

De regen scheen een vliezig waas te weven,
Dat glanzend voor de natte boomen hing
En trilde...... bijna was het stil, slechts éven
Tjirpte een krekel, tot ook dít geluid verging.

Rondom ons minderde het tikken van de regen
En klonk het vallen van de droppels minder diep
Nòg stonden wij in 't bosch, zoo stil, héél stil, en zwégen:
Toèn was het, of een stem van vèrre tot ons riep.

Wat spràk die Stem? We wisten 't niet, we zwégen.
Maar voelden in ons de ontroering diep.
Wij luisterden naar 't àfgaan van de regen,
Het werd zoo stil...... je leunde dróómend tegen
Mijn schouder, glimlachend, alsof je sliep.

[p. 510]

Ary Peters
Eeuwigheidsverlangen

Uit der aarde greep ontkomen
- Donkere herinnering -
Zoeken Godvervulde droomen
Eeuwigheidsbevrediging.
In de schitterlichte spheren,
Vloeiend-blauw, onpeilbaar diep,
Sterft het laatste aardsch begeeren
Dat nog in ons binnenst sliep.

Hemelsche muziek, in tonen:
Trillend zilver, donker brons
O, hier moet de Vàder wonen:
Heer, verhóór en zégen ons!
Zwanedonzen wolkenpluimen,
Koninklijk en vlèkloos - rein,
Drijven door het zonlichtschuimen
Diep-azuren kristallijn.

Deinend zacht op sneeuwen vleugels
In den luwen lentewind
Stijgen, zònder dwang van teugels
Die verlangen wondend bindt,
Droomen, die den aether drinken
Als een goud doorglansde mêe.
Sterren aan hun voet verzinken
In het diep der Ruimtezee.

[p. 511]

 

O, gij droomen, brengt ons nader,

 

Heft ons in het Licht omhoog

 

Tot den hartklop van den Vader,

 

Tot de glànsster van Zijn oog!

 

 

 

Dicht omsluierd door de tranen

 

Van den damp, die haar omvloeit,

 

Danst langs ééuwenoude banen

 

Aarde, donker, dóódvermoeid.

[p. 512]

Ary Peters
Breero's klacht

Ach, wanneer vint dit sieltgen rust?
Het klopt en claeght soo bang.
Wort nimmer dan de brandt ghebluscht
Die mij verteert mijn leven lang?

'k Hebb' heete traenen uytgestort
En vaeck tot Godt ghebeden - -
Ach, dattet tot een ende wort,
'k Hebb' al sooveul gheleden.

Mijn hert is nu van sorghen swaer
En jammerlijck verwont.
O, dattick in U armen waer'
Mijn mondt aen Uwen mondt.

'k Hebb' veule ueren deurgebracht
In groote sondicheyt,
En menich vrou heeft in den nacht
Deur mijnen schuldt geschreyt.

Ick hebb' mijn leven selfs verkracht
Bemoddert met vuyl slyck,
En ben in menich beus ghedacht
Een duyvel haest ghelijck
Beneden ligt de donckere gracht
En loert en wacht mijn lijck.