Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 344]

[Gedichten van Niek Verhaagen]

Niek Verhaagen
Als petrus

Op mij, o Meester in de hof,
kunt Gij U onbevreesd verlaten.
Ik draag het zwaard. Deze soldaten,
zij zullen bijten in het stof.

Dien Judas daar, zo ik hem trof,
hem zou geen macht ter hel meer baten;
ik zal hem tot mijn dood toe haten.
Zie hun gelaten, vuil en grof. -

‘Ga achter mij, verlaat nog heden
het pad waarop gij zijt getreden:
Ik sticht Mijn Rijk met eigen bloed.

Steek, vriend, uw zwaard weer in de schede,
dan geef Ik u Mijn krachten mede,
omdat uw hart verbloeden moet.’

[p. 345]

Niek Verhaagen
‘Oude Jan’ te Delft

Uw toren staat gebogen naar de gracht
Wel ied're Delftenaar zal dit verklaren
uit een bijkomstigheid: het aantal jaren
dat gij reeds in de stad hebt doorgebracht.

Ik ben vermetel: wellicht onverwacht
begon u 't eeuwig kerk-zijn te bezwaren;
gij wildet ergens d' eigen zin ontwaren
en hebt toen aan uw spiegelbeeld gedacht.

Gij buigt u wel niet ver genoeg, maar later
zult gij uzelven zien: de felle hater
van uw in roest geklonken eenzaamheid.

Dit is uw doem: gij zult niet zijn bevrijd,
tenzij, met van uw klokken dwaas geschater,
g' u blindelings omlaag stort in het water.

[p. 346]

Niek Verhaagen
De jonge vrouw

Wie vrouw wordt boven vijftien jaar
en niemendal heeft dan vrindinnen,
die gaat zich op den man bezinnen
en levert fluist'rend commentaar.

Dwaalt dan wat rustloos rond de baar
der afgestorven oude zinnen,
en laat de zoetste dromen binnen
en denkt veel onzin bij elkaar.

Maar heeft een jonkman soms de moed
om naar haar grote gunst te dingen -
Komt laat ons zien wat zij dan doet:

Ze kijkt angstvallig naar zijn hoed,
maar laat hem stil zijn liedje zingen
en knikt zeer schuchter als hij groet......