Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 282]

Willem de Merode.
Sledevaart

Dit is het laatst geluk geweest,
Dat u en mij op aard' verbindt:
Een sledevaart door sneeuw en wind.
En dit geluk gedenk ik 't meest.

Er was geen leven en geen tijd,
Onder een hemel van ivoor
Gleden we stil de stilte door
Der smettelooze oneindigheid

Peilde onze diepe veiligheid
Aan 't tuig 't geluid der heldre klok?
Opeens doorvoer 't mij met een schok:
Dit is des Heeren heiligheid.

Want roerloos boven en beneê
Stond 't ijle licht dat schrikt noch blindt,
En 'k werd zoo rustig, of 'k weer, kind,
Op moeders schoot den slaap in glee.

Wij spraken weinig en verstrooid,
Geluid drong tot geluk niet door.
De wereld ging voor mij teloor,
Maar uw gelaat vergeet ik nooit.

[p. 283]

 

't Was of Gods niet te naken gloed,

 

Die helder oplaait in uw ziel

 

Door blinkend prisma tot mij viel

 

Met al de warmte van uw bloed.

 

 

 

Even voor dit juweelen licht

 

Heeft duivels donker mij bedekt.

 

Toen heeft uw lach mij opgewekt

 

En zag 'k uw bloeiend aardsch gezicht.

 

 

 

Uw handen hielden strak den toom

 

En temperden den gullen draf.

 

De fijne sneeuw woei op en af.

 

De droom vergleed in andre droom. -

 

 

 

Dit is het laatst geluk geweest,

 

Dat u en mij op aard verbindt:

 

Een sledevaart in sneeuw en wind,

 

En dit geluk gedenk ik 't meest.

Ongepubliceerd gedicht van Willem de Mérode, uit particulier bezit.