Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 242]

Muus Jacobse
Ballade van de vergeefse liefde
In memoriam Willem de Mérode

Anders was ik, anders ben ik gebleven -

O gij die mijn gedichten en mijn daden
Zult duiden, acht u niet te zeer bedreven:
Mijn hart verhulde zich in siergewaden,
Mijn dromen moesten in verbanning leven.
Wat duidt gij mij ten goede of ten kwade,
Die nooit de bron van mijn verlangen kende,
Maar die u bukte en u van mij wendde
En mij verbasterde met uw genade?
Anders was ik dan allen in mij lazen,
Anders was ik dan allen van mij schreven:
Van mijn vernederingen en extazen
Hebben zij niets verstaan en niets vergeven -
Anders was ik, anders ben ik gebleven.

Mijn zinnen rijpten tot een overvloeien
Van liefde en verlangen zich te geven,
Geurend als rozen, hun bedwelmend bloeien
Naar de bevruchting van de nacht geheven:
O nachten van geluk en zalig beven
En dromen, in een mateloos vermoeien,
Hoe ik als moeder met het kind zou stoeien,
Tot het vertrouwend aan mijn schouder rustte....

[p. 243]

 

Anders was ik - geen die mijn lippen kuste.

 

Anders was ik - dat heb ik steeds misdreven.

 

Want mijn vertederingen en mijn lusten

 

Hebben zij nooit verstaan en nooit vergeven -

 

Anders was ik, anders ben ik gebleven.

 

 

 

Prins van mijn liefde, komt gij mij verlossen?

 

Rusteloos werd ik tot u voortgedreven:

 

Voor vogels is een nest, een hol voor vossen,

 

Maar waar de steen die mij de rust zal geven?

 

Misschien de laatste grenssteen van het leven,

 

Voor de spelonk gewenteld om te waken,

 

Dat geen tot mijn vernietiging zal naken -

 

Zult gij dan uit de wolken tot mij zweven

 

En als een bruidegom zijn bruid mij halen?

 

Ontwind het doodskleed om mijn leên geweven,

 

Ontwind de zweetdoek, dat mijn ogen strálen:

 

Altijd hield ik ze tot u opgeheven -

 

Anders was ik, anders ben ik gebleven.