Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 231]

C.C.S. Crone
De schuiftrompet

Nadat Eefje hem vijfmaal geroepen had, ontwaakte Willem Dunges en bewoog zich traag het bed uit. Hij vroeg aan zijn glunderende vrouw, wat er zoo belachelijk was. ‘Niets, bakker’, schaterde Eefje, en hij zag, dat het laken nog aan zijn teenen hing.

Dunges wàs geen bakker; hij bezorgde brood, dat de fabriek gebakken had. De dienstmeisjes waren dartel vandaag. Willem beloofde, dat het zomer ging worden. Dat vonden ze goed. Hij liet het deksel van zijn broodkar vroolijk klepperen; zijn uniformpet hield hij in zijn hand, zoodat hij, toen de directeur van de fabriek voorbij wandelde, niet wist, hoe hij hem groeten zou. De avond van die dag kreeg Dunges vier weken loon en zijn ontslag. Hij droeg het geld in zijn hand en merkte niet meer, dat het zomer werd. ‘Dag bakker’, riep de jongeheer, aan wien hij laatst een krentenbol gegeven had. ‘Dag’ zei Willem Dunges. Hij zag, dat hij het geld nog in zijn hand droeg, en borg het behoedzaam in zijn zak. In zijn gedachten kwam zijn vrouwtje. ‘Waarom lach je toch?’ vroeg hij. ‘Goeie morgen, bakker’, plaagde ze, en zijn beddelaken sleepte achter hem aan. Het raakte bekneld tusschen de deuren van alle huizen, waar hij brood bezorgde.

Een auto suisde langs hem heen en drong hem tegen de balie van de gracht aan. Hij voelde, of het geld nog in zijn jaszak zat, en slenterde naar huis.

De kamervloer ging langzaam overeind staan. Bovenaan de helling zat Eefje aardappelen te schillen. Hij liep moeizaam naar haar toe. Ze maakte haar verontschuldiging, dat ze vandaag zoo laat was, en ze vroeg, of hij niets aan haar merkte. Ze schudde haar hoofd, dat hij het bijzondere zien zou. Ze zei, dat het langer had geduurd, dan ze gedacht had.

Willem wist niet, wat ze bedoelde. ‘De permanent wave’, schetterde ze aan zijn oor. ‘Ja, ja’, zei Dunges. Hij had haar gisteren zijn toestemming gegeven; het was een heele uitgaaf. Hij keek zoo vreemd. Ze vroeg, of hij het dan zoo erg vond, dat het eten deze eene keer niet klaar was. ‘De fabriek gaat bezuinigen’, antwoordde hij. Ze begreep het verband van die zin niet.

[p. 232]

Nu moest hij zijn stem heel gewoon laten klinken, maar de woorden kwamen zoo zacht, dat het leek, of hij plotseling doof was geworden. ‘Ontslagen?’ vroeg Eefje nog eens, en er rolden twee aardappelen van haar schoot. Hij boog zijn hoofd om ja te knikken, maar richtte het niet weer op. De aardappels rolden onder de tafel en hij bleef in die richting staren. Toen reikte zij haar handen omhoog naar zijn hoofd, dat zich niet troosten liet. Ze ging op haar teenen staan om hem te omhelzen, en zei telkens weer: ‘Mijn arme Wim’. Hij keek mistroostig naar haar wipneusje, maar boog zich niet voorover. Ze dacht, dat hij boos naar haar haren keek, en bekende hem, dat ze die krullen wel van haar hoofd zou willen rukken, wanneer ze het geld daarmee terug kon krijgen.

Hij nam de schuiftrompet, die aan de muur hing, in zijn handen en merkte op, dat hij die morgen naar het bestuur van de personeelfanfare terug moest brengen.

Maar toen hij de volgende morgen ging fietsen, vergat hij de trombone mee te nemen. Willem Dunges reed zonder pet. De wind doorwaaide zijn haren, maar hij piekerde over die vernederende gang met zijn schuiftrompet. De zwaluwen scheerden voorbij in de lucht en hij bedacht, dat honderd zwaluwen wel zomer maken, maar de schuiftrompet kwam telkens terug. Toen hij weer thuiskwam, vermeed hij elke blik naar de plaats, waar hij zijn instrument wist. Maar daar zijn vrouw in die richting wees, wilde hij onverschillig schijnen en keek.

De trombone was verdwenen. ‘Ik moest toch in de buurt van de fabriek zijn’, zei Eefje, en ze had altijd een hekel aan die blaasmuziek gehad. Hij strekte zijn armen naar haar uit, maar ze merkte op, dat er gebeld was, en vluchtte naar de voordeur. Hij hoorde de harde stem van Tinus vragen, of hij Willem's instrument meteen maar naar de fanfare-repetitie mee zou nemen.

Het was een heel stil wezentje, dat in de kamer terugkwam. ‘Moet je nu huilen?’, vroeg Willem verwonderd, toen hij dat schuwe Eefje in zijn armen nam.