Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 229]

[Gedichten van Roel Houwink]

Roel Houwink
Na de kruisiging

Geen ster verscheen dien nacht boven den trans:
in zwarte doeken lag de aard' gebed.
Alleen om 't Hoofd had zich een zwakke glans
van purper licht huiverend vastgezet.

Toen, aan een doornentak, wild afgescheurd,
ontbloeide blank een kleine bloesemknop
en 't gras dat roerloos neerlag en besmeurd,
richtte zich rank en zonder dralen op.

[p. 230]

Roel Houwink
Fabrieks-impressie

Een schijf splijt wentelend den tijd,
geruischloos jagen riemen naar d'oneindigheid,
een stang glijdt flitsend neer en terug:
wij rijden op zijn rug
voorbij den tijd......

Een fluit! Het staal, gespierd en traag,
valt met een laatsten loomen zwaai omlaag:
wij tuimlen kreunend af
in een verloren, duister graf.