Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 227]

[Gedichten van Jo Kalmijn-Spierenburg]

Jo Kalmijn-Spierenburg
Vallende ster

Er valt een ster. Zij trekt een trillend spoor
dwars door der sterren tintelende duizendtallen.
En niemand kan vermoeden, waar ze is gevallen.
Haar gouden stip ging in 't heelal teloor.

Er valt een ster. Een kind doet snel een wensch,
Het wacht met opgeheven hoofdje op een wonder.
En ergens gaat dat oogenblik een ziel ten onder
en vloekt wat heilig is een bitter mensch.

Er valt een ster. Er wordt een schreiend kind
op dat ondeelbaar korte oogenblik geboren.
En ergens gaat een zwakke ademtocht verloren,
terwijl een ziel den weg naar God hervindt.

Er valt een ster. En wie het heeft gezien
in een van deze bleeke, blauwe voorjaarsnachten
raakt aan de eeuwigheid met huiv'rende gedachten.
En wordt daarna een beter mensch misschien.

[p. 228]

Jo Kalmijn-Spierenburg
Kinderslaap

Ze staan te dicht nog bij het paradijs
om ons geheel te kunnen toebehooren.
Er klinkt nog somtijds in hun kleine ooren
een ander lied dan onze wiegewijs.

Wat hen aan ons bindt is maar broos en teer,
gelijk een draad gemakkelijk verbroken.
Zoo vaak het kind de oogen heeft geloken
keert het misschien wel naar zijn oorsprong weer,

waarheen geen teederheid het meer vermag
te volgen op de weifellooze schreden.
't Is onze liefde voor een wijl ontgleden.
Het lacht, maar voor een Ander is zijn lach.