Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 198]

Ferd. Langen
Week-end

Ernst maakte zijn reeds gepakt week-end koffertje weer open. Hij controleerde of alles er in zat. In dergelijke gevallen voelde hij altijd een vage angst om iets te vergeten. Angst voor onverziene gebeurtenissen.

Het was echter volkomen in orde. Bovenop lagen kleren, zakdoeken, een pyama en verder enkele toiletartikelen. Er onder een fotoalbum een paar leesboeken en een bijbel. Hij sloeg het koffertje weer dicht een zette het in de gang te wachten.

Toen ging hij eten. Haastig en gedreven door een ongewone onrust. De bus ging om twee uur. Onverbiddelijk. Ze hield geen rekening met hem. Toch moest hij rekening met haar houden, wilde hij niet in moeilijkheden komen. En dat wenste hij in geen geval. De hete damp van de pap sloeg hem in zijn gezicht. Hij voelde zich reeds gloeien. Zijn moeder bespaarde hij het vragen en bedankte meteen. Hij schoof zijn stoel achteruit en nam afscheid. Even keek hij nog naar te torenklok om zijn horloge te controleren. Toen hulde hij zich in zijn jas.

Wat later liep hij door de stad met grote, stevige passen. Voortdurend voelde hij de koffer aan zijn arm trekken. Daarom liep hij scheef, met zijn ene schouder hoger dan de andere. Het was prettig zo te lopen. Hij hoopte enige bekenden tegen te komen. Dat dat een kinderachtige wens was, wist hij zelf ook wel. Een reuzen salamander behoudt lang zijn kieuwen.

Hij was vroeger bij het W.E.A.-station dan hij uitgerekend had. Er stond echter een lege bus klaar. Hij kon een plaatsje uitzoeken. Hij weifelde. Er was geen chauffeur, niemand. Toen zocht hij een gezellig bescheiden hoekje op. Zette de koffer naast zich neer en wachtte. Een paar dames kwamen aan de ingang van de bus staan praten. Voor alle zekerheid nam Ernst de dienstregeling nog 's door. Twee van de dames gingen voor hem zitten. Hij moest om half vijf in C. zijn. Het klopte. De andere dames bleven buiten. Voor het raampje werd het gesprek voortgezet. Langzamerhand begon

[p. 199]

de bus vol te druppelen. Ernst verwonderde zich er over, dat zovelen zijn gedachte om met deze bus nu te vertrekken hadden gehad. Hij keek ze allen nauwkeurig aan. Hij kende niemand. Toch gaf de gezamenlijke bedoeling om nu van hier te gaan naar ergens anders een sfeer van ik heb je al 's eerder gezien.

Met een klap sloeg de chauffeur de deur dicht. De bus begon zijn rit. Onbeholpen, als een buitenman voor 't eerst in de stad. In zijn bewegingen belemmerd door het drukke verkeer. Ernst zag dat het vijf minuten na twee was. De conductrice kwam naast hem staan met een blok plaatsbewijzen.

En u?

Hoelang is een retour geldig?

Hij moest oppassen. Nu geen domme dingen doen. Voor alles zeker zijn.

Tien dagen meneer.

Nu waren ze buiten de stad. Een lange rechte weg rolde voor hen uit en schoof de bomen op zij.

Ja natuurlijk. Geeft u mij dan een retour C. alstublieft.

Hij was er al in zijn gedachten.

Het is niet onaardig om zich aan een vroegere omgeving te kunnen tonen als een man die goed geboerd heeft. En dat kon hij, hoewel met mate. Na een onstuimige en door sommige misgrepen enigszins misvormde jeugd, was hij in zijn tegenwoordige woonplaats een nieuw leven begonnen. Hij had wetten en principes aanvaard, zoals een chauffeur de behandeling van zijn nieuwe wagen voor kennisgeving aanneemt. Anders komt men niet vooruit en raakt men verward tussen links en rechts.

Met overleg en zekerheid had hij zijn bestaan opgebouwd. Materieel door plichtsbetrachting en ijver. Begonnen als jongste bediende was hij nu op den boekhouder na de belangrijkste man op het kantoor. Geestelijk door zijn huis te bouwen op een rots en het zand en de grote val te vermijden. Was het daarom misschien dat hij geestelijk nog hoger geklommen was dan maatschappelijk? Van een arm zondaar was hij nu, niet uit eigen verdienste natuurlijk, Gods minister geworden. Het zo te zeggen is echter niet helemaal juist. Hij maakte alleen plannen en vroeg God daar zijn zegen aan te geven. Zo werkte hij mee in Gods koninkrijk.

Ernst was tevreden. Volkomen tevreden. En dankbaar dat hij mocht grazen van het groene gras. Weliswaar was het land nauwkeurig

[p. 200]

afgemeten en afgezet met prikkeldraad, maar het gras was mals. Bovendien werd hij er gewaardeerd.

De bus stopte. Ernst vroeg zich af of hij hier overstappen moest. Hij wilde het den chauffeur vragen. Maar hij deed het niet. Hij bleef zitten, wat achteraf bleek goed te zijn. Zijn jeugd was anders geweest. Tenminste het gedeelte dat hij in C. doorgebracht had. Toen had hij geleefd zonder verantwoordelijkheid. Zonder enig besef van de ernst der tijden. Zonder zekerheid. Weliswaar avontuurlijk, maar zo dat het er niet altijd mee door kon. Het is echter fout te denken dat hij niet christelijk was geweest. Wel zeker. Alleen hij had er niet altijd rekening mee gehouden. Evenmin als een Nederlander altijd Nederlands handelt, of een burger burgerlijk, had hij altijd christelijk gehandeld. In de totaal andere omgeving van zijn nieuwe woonplaats werd zo iets echter niet gewaardeerd. Hij had dat pas gevoeld, nadat hij stukken had gemaakt. Toen had hij spijt gehad en was veranderd. En niet zonder succes. Nu was hij voorzitter van een jeugdvereniging en maakte zelfs een goede kans voor het afdelingsbestuur Hij ging door voor een principieel gevormde harde werker, wat hij dan ook wel was. Bovendien hield hij nu meer rekening met God dan ooit te voren. De bus nam een paar scherpe bochten zonder merkbaar zijn vaart te verminderen. Een pracht onderneming toch, dacht Ernst. Snel, degelijk en veilig. Dat is de manier waarop ieder fatsoenlijk mens zijn doel tracht te bereiken. Het was waar dat zijn brieven aan zijn vriend Fop Lukking in de oude jeugdtoon waren volgehouden. Maar wie is precies zoals hij schrijft? Bovendien had hij nu de gelegenheid het te corrigeren. Daarin lag ook een van zijn reden voor dit week-end.

Ernst keek naar buiten. Zo maar. Zoals je eet zonder honger te hebben. Hij had geen interesse voor het landschap. Totdat hij meende iets bekends te zien. Een bos, een speeltuin, een molen. Daar had hij misschien vroeger wel 's gespeeld. Hij keek scherper. Hij hoopte een bekend gezicht te ontdekken. En plotseling spoot het verlangen in hem omhoog om C. terug te zien. De boor had een ader geraakt. Hij keek vooruit. Hij zag de weg wegglijden onder de motor. Ieder huis, iedere boerderij, iedere boom, zei hem dat het dichterbij kwam. En levende verlangde hij er naar zijn eigen graf te zien. Hij wilde weer door de straten gaan, waardoor de dode gegaan was. Hij wilde voor de winkels gaan staan en bewonderen, zoals de dode dat gedaan had. Hij wilde op de banken

[p. 201]

zitten, waarop de dode had gezeten. Hij wilde het lijk zelf zien! Ernst at een stuk chocolade op, dat hij in zijn zakken vond. Dat deed hij zonder het te weten.

De conductrice stond op. Ernst schrok en keek verwonderd om zich heen. Een vrouw zette een tegenspartelend kind een mutsje op. Toen beheerste hij zich volkomen. Dit was het tuindorp. Nu kwam de overweg. Dan de fabriek. En daar was het stationsplein.

De bus stopte. De conductrice deed de deur open. Hij was er.

Hij was er.

Dank u, zei hij tegen den chauffeur zonder enige reden.

Hallo kerel! Wat ben jij veranderd. Hoe gaat het met je?

Daar stond Fop Lukking met een open lachend gezicht.

Best en met jouw?

Reuze! Geef mij de koffer maar. Allemachtig wat zwaar. Je kon je hele huishouden wel meegenomen hebben.

Och nee, zei Ernst. Hij keek om zich heen.

Zo had hij ook eenmaal gekeken in artis. Begerig en toch terughoudend. Hij wilde het al omvatten in zijn armen, maar toch pas op, hou je handen thuis. Toen was hij zijn vader en moeder kwijt geraakt en had gehuild.

Fop groette iemand.

Wie is dat?

Coert van Huizen. Ken je ook nog wel.

Was dat 't Koetje, verwonderde Ernst zich.

Ja, ja, lachte Fop, medisch student.

Zo, herhaalde Ernst, medisch student. Die was ook bij ons op school, niet?

Hij dacht er aan hoe ze samen 's een keer met een zaklantaarn hadden gespeeld op school. Aan- en uitknippen onder de bank. Zo, medisch student. Dat was hier dus gebeurd.

Hij keek naar de stenen van de straat. Hij keek naar de muren van de huizen. Zijn hand streelde de struiken die in de tuintjes aan de straat stonden. Hier had hij jonge, malse blaadjes gehaald voor zijn meikevers. De struiken waren klein gebleven. Hier woonde de groenteboer. Daar de slager. Dat wist hij dus nog.

Alles nog hetzelfde zie ik, zei hij.

Nee, antwoordde Fop, kijk maar daar zijn nieuwe huizen gekomen. Ernst keek ernaar als naar spelbrekers. Bovendien waren het vreemde indringers.

[p. 202]

Ja, aardige huizen, zei hij.

Toen stonden ze voor de kapperszaak.

Fop Lukking was kapper in de zaak van zijn vader. Waar bovendien gehandeld werd in parfumerie- en toiletartikelen. Ernst liep de winkel in. Hij rook de geur en wist zich in een andere wereld. Dit was de bewierookte maar valse kerk. De winkel was vol met herinneringen. Ernst liep door naar de kamer en naar de keuken. Hier lagen de herinneringen tegen de muren omhoog en stonden tot buiten de deur.

Hij gaf de hele familie een hand en Marietje een stuk chocolade. Het weerzien was hartelijk, zoals Ernst verwacht had. Toen ging men eten aan de reeds gedekte tafel. Er werd veel en vlug gepraat over de tijd die voorbij was. De herinneringen werden geinspecteerd. Ze stonden in een rij en presenteerden het geweer. Ongetwijfeld had Ernst hier en daar wel wat op te merken. Maar hij zweeg en knikte slechts een enkele keer. Hij voelde zich vreemd. Hij was in het water gelopen en had het zwemmen verleerd. Hij moest vaste grond onder zijn voeten zien te houden.

Na het eten bood Fop hem een cigaret aan.

Nee dank je, ik rook niet meer.

Dan ben je wel veranderd.

Ja, dat ben ik.

Hij boog zich voorover. Hij leek een sjouwer die zijn schouders onder een zak meel zet.

De bel ging en Fop moest nog werken in de salon. Het was Zaterdagavond. Ernst ging zolang de straat op. Er was de lawaaiige roes van de laatste avond van de week. Hij liep er door als een ouderling over de kermis. Maar hij werd niet opgemerkt. Dat stelde hem teleur. Ook waren de meeste mensen vreemd voor hem. Een enkel bekend gezicht wist hij niet meer thuis te brengen. Ook dat stelde hem teleur. Hij was zo dwaas geweest om te menen, dat alleen hij veranderd was. Hij had zich geconfronteerd met het verleden. Hij stapte een banketbakkerszaak binnen en bestelde taartjes voor de familie Lukking. Dat gaf hem enige voldoening en zekerheid. Hij wist dat hij goed had gehandeld. Rustiger keek hij rond. Zo nu en dan stond hij stil voor een etalage. Hij vergeleek de artikelen en de prijzen met die uit de stad, waar hij woonde. Het verschil was niet groot. Wat later op de avond, ontmoette hij op de hoek van een straat een paar oude vrienden. Ze herkenden hem met vreugde. Daarna was het een voorzichtig tasten

[p. 203]

en zoeken om de plaats te vinden waar men stond. Een nieuwsgierig vragen en een verlangend vertellen. Ernst voelde zich hier al minder vreemd. De décors bleken alleen veranderd te zijn. Het toneel was nog bespeelbaar.

Er passeerden twee agenten.

Een paar nieuwe dooie dienders, stelde Ernst vast. De vroegeren was hij nog niet vergeten.

Hij had het echter te luid gezegd. Een van de agenten was blijven staan en keek naar hem. Toen liep ie met grote passen op Ernst aan. Je naam, zei de agent.

Ernst protesteerde.

Je naam, stoof de agent op. Ik zal je tonen dat wij niet dood zijn. Hij zei het luid. En nog meer zei hij op die manier.

Er ontstond een oploopje. Ernst hield zich kalm. Hij dacht aan de gevolgen en probeerde te sussen. Wat hem na enige tijd gelukte. Het was even stil na de agenten waren verdwenen. Toen werd er luidruchtig gelachen, en klopte men Ernst op zijn schouder, die ook mee lachte. De oorzaken waren echter verschillend.

Om tien uur zocht Ernst Fop op in de kapsalon. Er was nog een klant. Ernst ging op een stoel zitten en keek om zich heen. Hij zag zijn gezicht in de grote spiegel die tegenover hem was geplaatst. Zijn gezicht viel hem echter niet mee. Hij stond op en wandelde wat heen en weer. Dat had hij vroeger ook gedaan wist hij nog. Als een kleine jongen had hij hier de tegels lopen te tellen. Toen de klant verdwenen was vertelde hij Fop de geschiedenis van de agenten.

Zo kennen we elkaar, zei Fop. Wil je een cigaret? Het is jouw merk. Ik heb het goed onthouden.

De vrucht, die hij zich voorgehouden had niet te eten, werd Adam aangeboden. Het resultaat is bekend. En Ernst was niet meer dan Adam.

Ja, zei hij. Ja.

II.

Zondagmorgen. Ernst was wakker. Hij keek naar het zonlicht, dat in de kamer een feestelijke sfeer legde. Hij keek naar Fop Lukking, die naast hem lag. Het was prettig te weten, dat hij niet dadelijk alleen was. Hij bestudeerde het gezicht van zijn vriend nauwkeurig. Hij had nog nooit lang naar het gezicht van een slapende durven kijken. Zoals een kat zich afwendt van een dode

[p. 204]

muis, had hij zich ook steeds afgewend van een weerloze. Nu echter kon hij rustig kijken. Hij realiseerde zich dat hij van Fop hield. Hij zag hoe een van de oogleden begon te trillen. Plotseling sprong Fop op.

Ik ben al een half uur wakker, lachte hij.

Je kunt mij niet beduvelen, antwoordde Ernst.

Ze begonnen een onstuimige stoeipartij. Totdat Ernst zijn hoofd stootte en zei dat hij bang was voor hersenschudding. Fop die schik in het geval kreeg wilde de dokter wel halen. Maar het was de oude heer Lukking, die op de deur klopte als een brave hospita. Ze deden nu alles zo haastig mogelijk. Vlugger dan Ernst gewoon was. Hij kwam dan ook achteraan en wist alleen ten koste van onverzorgde tanden en twee boterhammen de kerk nog op tijd te bereiken. De kerk viel hem erg tegen. Hij had de voorstelling bewaard van iets machtigs. Maar nu zag hij een kleine ruimte, begrensd door witte muren, die onbeschaamd hun lelijkheid toonden. De dominee beantwoordde echter wel volkomen aan zijn verwachting. Wat dat betreft had hij zich geen illusies gemaakt. Ernst bekeek de mensen eens die er waren. Tot zijn grote verbazing zag hij den agent met wien hij de vorige avond reeds kennis had gemaakt ook zitten. Zo, dus broeders van hetzelfde huis, amuseerde Ernst zich. De gemeente begon te zingen. Dat herinnerde hem vluchtig aan de vorige Zondag. Toen had hij mee gezongen op zijn eigen plaats, want hij had zelf een plaats, in zijn eigen kerk, de kerk waar hij hoorde. Nu zweeg hij. Zijn stem was al wat rauw geworden van de vele cigaretten die hij deze morgen had gerookt. Het moest eerst weer wat wennen. Toen het tweede zingen voorbij was begon hij naar den dominee te luisteren.

Na de kerkdienst gingen ze koffiedrinken en praten en lachen en kijken. Ernst besefte dat hij nog geen tijd had gehad om zich te bezinnen. Alles ging zo vlug en anders dan hij gewoon was. Waardoor werd hij gedreven? Was hij een harlekijn van trek maar aan de touwtjes? Maar dan een harlekijn, die hield van een kopje koffie en van deze prettige mensen, waar hij zo goed mee kon opschieten.

's Middags gingen Ernst en Fop samen wandelen. Precies als vroeger. Dat daar jaren tussen lagen bleek geen bezwaar te zijn. Het ligt er tenslotte maar aan hoe je de tijd bekijkt. Ze liepen over de markt, langs de haven voorbij het Kasteel, door het park. Daar stond nog altijd hetzelfde ijscokarretje. De haven was ook

[p. 205]

niet veranderd. Zelfs de schepen meende Ernst te herkennen. Hier hadden ze gespeeld, gevochten, gefeest, en angstig de gevolgen van hun streken afgewacht. Het huis van den burgemeester stond nog even wit en dreigend in de verleidelijke tuin. Het park had nog dezelfde geur van zachtheid en weemoed als in de tijd van hun groene liefdes. En over dit alles liet de zon een vriendelijk en blij licht schijnen. Was er werkelijk geen feest vandaag? Fop vertelde met humor. Eenvoudig en hartelijk. Het verrukte Ernst en hij nam het over. Hij had al een paar maal gevoeld, dat hij hier een reputatie had hoog te houden. Het vreemd zijn, het uit een andere, grote stad komen, had hem met zijn gedurfd leven van vroeger, onder een sfeer van bewondering gelegd.

Een toffe jongen ben je, zei Fop.

Oude kameraden.

Dat waren weke, maar geen onaangename woorden. En Ernst probeerde te tonen, dat hij die lof verdiende.

Hij wandelde door het panopticum van zijn verleden als een grand seigneur. Alleen met dit verschil, dat hij in werkelijkheid geen grand seigneur was en dat de beelden lustig bleken te leven. Ze gingen samen zitten op een bank in het park. Ze keken naar de voorbijgangers en de voorbijgangers keken naar Ernst. Fop vertelde. Vertelde. Ze zaten van de genuttigde tijd te genieten. Rustig en op hun dode gemak, als koeien die herkauwen. Ernst besefte dat hij zich hier voor zijn verleden niet behoefde te generen, integendeel. Hij kon er nu wel een beetje trots op zijn.

In een grote stad is zeker nog meer te beleven, zei Fop.

Natuurlijk Fop. Ik heb nog meer beleefd dan jij. Nog veel meer. O ja, wat je in een grote stad al niet kunt mee maken Fop, daar heb je geen idee van.

Het was een middag voor fijne afternoon tea en geurige vanille. De bloemen stonden in het park als delicatessen in een keurig opgemaakt mandje.

Die vriendin van je zuster lijkt wel aardig, zei Ernst.

Ze wou al met je uit, voor je hier was.

Dan is dat dus in orde, lachte Ernst.

Toen stonden ze op.

Het werd Zondagavond. Een zwoele zomeravond.

Een lekker toetje na van amandelen en suiker. Zoete marsepein. Een avond, waarvan het ieder spijt dat ie oplost in een nevelige schemering, de morgen.

[p. 206]

III.

Ernst werd met een schok wakker door de schreeuwende wekker. Maandagmorgen. Hij stond op en liep door de rommelige slaapkamer als een blinde. Hij kleedde zich aan en pakte zijn koffer. Daar nam hij weinig tijd voor. Bovendien stond zijn koffer er nog bijna precies zo als de Zaterdag, dat hij hem daar neer gezet had. Alleen de noodzakelijkste kleren had hij er uit genomen. Verder was hij niet gekomen. Hij zag dat er boeken en een bijbel onder in lagen. Het was een ander die ze daar neer gelegd had. Of was hij zo stom geweest een winterjas mee te nemen naar een zomerse badplaats? Hij gooide zijn pyama er over. Fop lag met open ogen de zaak aan te kijken, en gaf praktische aanwijzingen, die Ernst op volgde. Hij werkte in het licht verkleurend duister als een duiker onder water. Gedrukt en gehaast. Alles sliep. En zo moest het blijven. Niemand wenste wakker gemaakt te worden. Zo nu en dan dreunde er een rommelende vrachtwagen door de lege straat. De andere geluiden van buiten waren enkel en duidelijk. Solo's die niet te pas kwamen.

Beneden vonden ze Fops moeder, het klaar gemaakte ontbijt en de thee.

Ze aten en spraken weinig.

Nu ga je weer weg.

Ja.

Hoe laat is 't?

We hebben niet veel tijd.

Ernst nam afscheid.

U wordt bedankt.

De groeten thuis.

Ze spraken zacht. Harde stemmen klinken in de morgen ongepast. Fop nam de koffer op en voorzichtig met de deuren verlieten ze het huis. De lucht was fris en nieuw. Ze liepen zwijgend. De kille damp deed hun huiveren. Ze luisterden naar het geluid van hun eigen voetstappen.

Het vulde de lege straat. Ze rookten een cigaret. Ernst keek aandachtig om zich heen. Hij wilde een nauwkeurige indruk meenemen van al die plaatsen die bezaaid lagen met herinneringen. Maar het lukte niet. Deze morgen gaf een naakt geschonden beeld. Een oud, afgeschminkt gezicht, dat iemand doet twijfelen aan de verdwenen bekoorlijkheid.

[p. 207]

Ze waren bij de bus gekomen en bleven daar nog een ogenblik staan praten. Zo maar, Zonder er bij te denken. Ze wisselden de gebruikelijke woorden.

Goede reis.

Merci. Tot ziens.

Kom gauw 's terug.

Kom jij eerst 's.

Als ik kan graag.

Ze gaven elkaar een hand. Ernst stapte in. Hij was de enige passagier. Hij wuifde nog naar Fop. Toen was het voorbij.

De bus zoemde zacht weg. Ernst was alleen. Hij strekte zijn benen lang uit en leunde achterover. Hij was slaperig en moe. Hij voelde zich volkomen uitgegloeid. Zijn lippen en zijn mond waren droog als dor gras.

De zon, die nog laag stond, scheen hem precies in zijn gezicht. Hij sloot zijn ogen voor het licht, dat hem ergerde. Was het een vergissing, een mislukt week-end geweest? Hij wiegelde willig mee op de kussens van de schuddende bus. Hij had zich voorgesteld een kerkhof te bezoeken en het was een paradijs geworden. Weliswaar voor de mensen verboden, maar toch heerlijk. Hij had het huis dat hij gebouwd had willen tonen. Trots op de degelijke en knusse kamers. Het bleek een poppenhuis te zijn geweest, waarvoor je je geneert dat je altijd nog zo iets bewaart. Nu had hij niets meer. De bus stopte hier en daar om passagiers op te nemen. Schoolkinderen, stelde Ernst vast. Het was nog een lange rit. Eentonig en vervelend. Waarom had ie de trein niet genomen? Hij had er een hekel aan. Was hij zelf niet een trein geweest, die nauwkeurig de dienstregeling volgde, precies op tijd kwam en nu naast de rails was komen te staan? Daar bloeiden wel bloempjes, maar daar kon hij niet verder, zoals Fop Lukking. Hij keek naar buiten en zag dat men overal bezig was zich op de nieuwe dag voor te bereiden. Het zonlicht scheen met brede stralen van achter een wolk over het wijde veld. Het leek of God zijn eigen licht over de wereld zond. Machtig en groots. Zuiver en onveranderlijk. Ernst kreeg het warm. De zon had al veel kracht 's morgens. Het zou een hete dag worden Nu reed hij tussen twee steden. Tussen twee werelden. Tussen zekerheid en avontuur. Tussen de bezitter en de bedelaar. En hij had teveel van het ene gezien, om nog met het andere tevreden te zijn. En te weinig om het andere volkomen los te laten. Hij had zich

[p. 208]

aan twee mensen trachten vast te klemmen, maar was tussen hen op zijn gezicht gevallen. Hij had zich in beiden vergist. De bus, die nu vaker stopte had zich langzamerhand geheel gevuld. Er kwam een oud heertje naast Ernst zitten.

Daar gaan we, zei hij.

Jawel, zei Ernst.

Straks zou hij weer de welgebaande paden betreden. Vereenigingen leiden, rekeningen maken op het kantoor, het goede betrachten en toornen tegen het kwade. Maar zou hij het nog wel met dezelfde zekerheid kunnen doen nu hij wist, dat de weg een bevroren rivier was, waaronder het water stuwde?

Gelijkmatig reed de bus de huizenrijen door.

Ernst schrok dat hij al zo ver was.

De stad.

Met een geroutineerde beweging zette de chauffeur de bus tegen het trottoir.

Het bleek al over tijd te zijn.

Ernst kwam die morgen voor het eerst te laat op het kantoor.