Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 193]

[Gedichten van Maarten Vrolijk]

Maarten Vrolijk
Extase

Wie van het licht het stroomen ving
zoo roekeloos en los van zin
dat het een lied deed komen,
die ziet den weg niet die verging
maar wel van kleurenwarreling
den dans tusschen de boomen.

Nu ruischt de wind zoo wijd, zoo hoog,
die ergens àl het licht bewoog
en deed het samenstroomen -
het gonst al in een grooten boog,
het gonst en ruischt zoo wijd, zoo hoog,
dat niets meer zal ontkomen.

Ik sta te wachten in den dag;
een witte wolk drijft als een vlag,
strak op den wind verloren -
of ik nooit wit en blauw zoo zag:
er stijgt een lied, wild en ik lach -
ik zal dit lied behooren!

[p. 194]

Maarten Vrolijk
Klacht der dichters

Daar is een kwaad, waaraan wij slecht weerstaan,
waaraan wij eenmaal roemloos ondergaan:
dat onze handen leeg zijn met ons lied,
want verder reiken onze woorden niet.

Wij wilden vurig zingen van den nood
in alle harten en der vreugde groot
bevrijden na de nachten van dit leven -
ons is de stem, doch geen gehoor gegeven.

Nu gaan wij en wij zoeken langs den weg
verstrooiing, want teveel is al gezegd -
nu wij de harten toch alleen vervelen,
gaan wij baloorig met de verzen spelen.

[p. 195]

Maarten Vrolijk
Kleine elegie

De regen op de daken is
een glans, waarvan het jammer is
dat zij hier zoo maar moet vergaan.
Want wat is er per slot nog aan
om in een grijs-verloren dag
onder een lucht, zoo laag en nat
en in den winter dit te zijn:
een spel van licht en kringel-lijn -
eenzaam, op een hoog zinken dak?

[p. 196]

Maarten Vrolijk
Kruistocht der 20ste eeuw

Wie schreiden langs de wegen
hebben het nooit verstaan -
zij hadden hun leven tegen
en zijn vergeefs gegaan.

Wie droomden in de nachten
van een huis en een vrouw en een kind,
verspeelden hart en krachten
en stierven in den wind.

Wie peinsde in den morgen
over den weg dien hij had gedaan,
vond oude strijd en zorgen
en kon die niet verslaan.

En wie in de barre kilte
verlangde naar een vuur,
bleef achter in de stilte
en kocht zijn dralen duur.

Slechts wie zonder gedachten
steenhard zijn doorgegaan,
staan nu misschien te wachten
voor een deur die niet open wil gaan.

[p. 197]

Maarten Vrolijk
Winter

De kleuren zijn voor altijd weggenomen;
er is niet langer rood en vuur en wit -
er zijn alleen de kale winterboomen,
die zwart en dun staan in een grijs gelid.

Er is alleen nog grijs; een hart gaat zwerven
en vindt den hemel overal zoo dicht -
het zoekt naar een verzet dat rood wil sterven
en vindt alleen den schemer van grijs licht.

En zoo blijft alles stil en grauw verslagen;
er is alleen een vaag begin van wind -
ik loop en kan dit grijs niet langer dragen:
ik roep mijn hart aan, dat ik niet meer vind.