Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 137]

[Gedichten van Fr. H. Maade-Kuyper]

Fr. H. Maade-Kuyper
Wandeling

Waar wij voorbij de laatste huizenblokken
- uitloopers van het steen-massief der stad -
de ruimte intreden, spant de hemel glad.
't Is Zondagmorgen. Ergens luiden klokken.

Wijd-open verten schijnen ons te lokken,
uit alle dalen immers voert een pad
naar toppen, die wij hebben liefgehad,
waarlangs w' ook nu - bevrijd - zijn uitgetrokken.

Om te hervinden wat zichzelve bleef:
de lichtval van den morgen over 't water,
waarop de wind het eeuw'ge teeken schreef.

Om te bezitten met het hart. Niets gaat er
uit boven een illusie, die ons dreef
en de herinnering eraan voor later.

[p. 138]

Fr. H. Maade-Kuyper
Chrysant

Die mij stil tot vreugde zijt
in den ban van herfstig duister,
kleine zon, wier gulden luister
door mijn somb're kamer glijdt.

Leer mij in den drang gelooven
dien gij simpel volgen dorst,
waardoor gij zoo fier daarboven
't ruige blad uw bloemkroon torst.

Leidt mij ied'ren twijfel uit,
die der ziele bloei kan krenken,
en doe mij het Licht gedenken
waaruit kracht tot groeien spruit.