Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 24]

[Gedichten van Barend de Goede]

Barend de Goede
Semper idem

Zooals uit vele beziën tezamen
één wijn tot lafenis ontvloeit,
zoo voegen zich de vele namen
tot één, waarin het bloed ontbloeit.

En uit bloeds divergeerend stuwen
ontspringt ad ultimum de daad,
waarna in schemeren en luwen
het leven onaantastbaar staat.

Onaantastbaar? Ach de jaren
klimmen snel tot het bestemd getal
en de monden, die zich paren,
blijken slechts een interval.

[p. 25]

Barend de Goede
Gefingeerd leven

Ik weet, ofschoon het niemand wil gelooven,
hoezeer ik nu met u verbonden ben.
Ik weet, de dood is tusschen ons geschoven,
hoezeer ik iedere gelaatstrek ken.

En in de nacht - de stad is ingeslapen;
rust, óók voor wie het smartelijkste lijdt -
wordt de herinnering mijn liefste wapen,
waarmede ik uw dood bestrijd:

hoe wij tezamen lagen en dan dongen
naar 't kussen van elkanders mond,
en gij uw haren, als mijn handen drongen,
glimlachende bedeesd ontbond.

En dan des daags, ofschoon het niemand wil gelooven,
zie ik u luisterend aan mijn zij.
O, overdag, géén dood is tusschen ons geschoven,
leeft gij en eet - en sterft met mij.

[p. 26]

Barend de Goede
Het kleine meisje

Zij heeft in schutse van de boomen
haar kinderzakdoek uitgespreid;
zich als een gracielijke, loome
prinses ter poozing neergevlijd.

Hoe kennelijk zijn nu haar droomen
aan sprookverschijningen gewijd.
De vlinderzachte komst der gnomen
vindt alles teeder toebereid.

Nog even en de maan zal lichten,
struiken buigen zich uiteen,
elfen dansen om haar heen.

Reeds klopt het leven in haar lichter
of een tooverstaf haar had beroerd.
Slapend wordt zij weggevoerd.