Opwaartsche Wegen. Jaargang 16

[p. 606]

[Gedichten van Th. van der Leek]

Th. van der Leek
De denker

Een iaatste maan schijnt killer langs den grond.
Het dode licht kruipt verder, tot mijn mond
Vervloeking spreekt: o dode eenzaamheid
Van eigen denken, landschap op de maan.
Geen zon, geen groen, geen bloemen, gans ontdaan
Van alle regen, God en mens ontheven.
Waar is uw zonderlinge troost gebleven
Voor mijn bestaan?

Toen ik gerust was in mijn binnenst ik
En denken kon de starre roerloosheid
Van een gestalteloze eeuwigheid,
Verrukte soms, naar buiten blind, mijn blik
Een eigen licht en schitterde rondom
En altijd verder, tot mijn leven klom
In hemelsferen van een niet vergaan,
Een altijd blijven. Wie zal ooit verstaan
Dat diep besef van leven in één vlak
Met God's geheimen? Onder 't eigen dak
Als gast t' ontvangen Hem, Die mij omsloot.
Door eigen weten op te staan uit dood.
Te zijn als God. Te kennen goed en kwaad.
In Hem te zien ons redelijk gelaat
Als in een spiegel, die van eeuwen is?

Er is in mij slechts één gedachtenis:
Lang was ik met mijn eigen god vereend.
Nu heb ik lang om deze dood geweend.

[p. 607]

Th. van der Leek
Aan een mens

Ga niet ter rust, de nacht is vol gedruis.
Sluit met uw blinden niet de bliksem buiten
En blijf niet achter de beslagen ruiten,
Waarbinnen g' alles nobel overpeinst
En bouwt een wereld van gedroomd geluk
En overwint het kwade en 't verdriet.
Uw kamerruimte is het leven niet,
Straks, onmedogend, breekt het venster stuk.

Dat gij voor 't onverholen noodlot deinst,
U veilig stellend binnen 't eigen thuis,
Is dat het hoogste kunnen van den mens?
Weet van voorhanden eeuwigheid de grens
Dit laatste huis.

[p. 608]

Th. van der Leek
De bloem

Als 't paradijs ze schept
Zo blank en ongerept,
Ligt er een bloem bij scherven.

De mensenvoeten gaan
Langs hun versnelde baan,
Waar ieder lied moet sterven.

Ze trapten alles stuk
Bij 't vechten om geluk,
Dat wanhoop zou verdoven.

Soms heeft er een gebukt
En zag en stond verrukt,
Omdat hij kon geloven.