Opwaartsche Wegen. Jaargang 16

[p. 596]

A. Marja
Het vers

Weer kom ik daar, waar gij niet mee kunt gaan:
vrouw, ik verlaat u, en betreed de brug,
nog nimmer ging mijn voet zo vast en vlug
en spoelde 't water blanker kiezels aan.

Reeds heeft der dagen grauwheid, die zo stug
en moe ons maakt, in dit licht afgedaan,
vrouw, zie mij niet bedroefd, verwijtend aan:
dit heelt ook u, en ik keer snel terug.

En wat ik pluk en meebreng, zie, het blinkt,
't licht, dat ik ving, straalt op u af en zinkt
diep in uw ogen, die nog donker staan......

Nu breekt de brug, ik keer terug, verblind
en tastend, tot 'k uw lieve handen vind,
om als een kind weer naast u voort te gaan.