Opwaartsche Wegen. Jaargang 16

[p. 574]

[Gedichten van C.J. van Geel]

C.J. van Geel.
Nog schooner dag

Zweeft in het waas der late nachten
reeds zilvergrijs, dan gaan, bij 't spel
van droom, de zwarte nachtgedachten
en naakt het nieuwe daglicht snel.

Aleer de jonge dag gaat leven,
blijft het een oogwenk nog zeer stil,
omdat het nevelwaas ook even
in 't dagbeginnen toeven wil.

Maar spoedig gaat het weefsel scheuren.
Steeds milder vloeit het licht der bron
en zelfs ziet men de doffe kleuren
hel schaterlachen in de zon.

Een wijle slechts, en wij ontdekken
wat het beneveld oog nooit zag.
Dan zullen wij elkander wekken
tot opstaan in nòg schooner dag.

[p. 575]

C.J. van Geel
Kwatrijnen

Aan alles went men op den duur,
aan droeve doening, drukke praat -
van niets raakt men meer overstuur
dan door wat stilte in de straat.

Ik ging naar school maar heb er niets geleerd,
ik ging op reis maar keerde weer gedeerd,
ik ben mijn zelf nu stilweg ingegaan
en leerde toen èn mensch èn dier verstaan.

Ik hielp hem vaak de lasten dragen -
hij was een man zeer te beklagen.
Thans rijdt hij in een eigen wagen
voorbij. De ruiten zijn beslagen.