Opwaartsche Wegen. Jaargang 16

[p. 572]

Paul Ewald
Vier niet mijn komst......

I.

Nu moet ik kiezen tussen God en jou......
O, 'k weet dit zullen velen niet verstaan,
zij mengen immer werk'lijkheid en waan
en blijven zo de aarde steeds getrouw.

Voor hen werd God een sierlijk ornament:
zij spreken over droeve zondenschuld,
maar hun geloof is zo door waan omhuld,
dat ze aan God-zelf reeds jaren zijn gewend.

Maar ons werd Gij een alverterend vuur,
Gij werpt Uw pijlen in ons hunk'rend hart,
Uw oog maakt onze zoete schuld tot smart
Gij stelt ons voor de keus van uur tot uur.

Nu moet ik kiezen tussen God en jou......
Hij breekt de vreugde onzer zonde stuk
en toch...... ik droom van jou en 't fel geluk -
ik kan niet kiezen tussen God en jou.

[p. 573]

II.

Nu vraag ik U, Jaloerse: Laat mij vrij.
Waarom plaatst Gij U steeds op al mijn wegen
en staart Uw vlammend oog mij dreigend tegen
als ik mij van Uw strenge wet bevrij?

O, Gij weet hoe ik somtijds hen benij,
die niet Uw zegel op hun voorhoofd kregen,
maar ongestoord de kelk der zonde legen
en juichend ondergaan in zonde's razernij.

Uw hand wekt mij in slapeloze nachten,
Gij gunt mij zelfs de onbewustheid niet,
Gij schrikt mij op door bleke angstgedachten.

Is zo het einde van dit droevig lied?
Breekt Gij straks toornig al mijn jonge krachten?
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
‘O kind, onttrek U aan mijn liefde niet’.