Opwaartsche Wegen. Jaargang 16

[p. 564]

[Gedichten van Niek Verhaagen]

Niek Verhaagen
Het einde

Kijk je verwonderd naar de zware spade
en naar de kuil waarbij ik sta te zingen
en naar de gladde glinsterende ringen
die ik hier wegleg in de witte wade?

Het is mijn tijd, ik ga de droom begraven
waarin wij vrolijk samen wandlen gingen
waarin wij ongestoord dieren en dingen
de schoonste en liefelijkste namen gaven.

Kom, zie, de zon gaat in mijn lusthof onder.
De avond laat zich zakken langs de takken
en bij mijn voeten glimmen witte slakken.

God heeft zijn dienstknecht met de zeis gezonden.
Wij zullen niet meer samen overnachten.
Kind, ga nu heen, laat mij alleen hier wachten.

[p. 565]

Niek Verhaagen
De bruid

Er trekt een grote angst over haar ogen
als zij zich op het late uur bezint.
Kan ze niet blij zijn nu de nacht begint?
Ze dacht zich door een vreemde kracht bewogen
te geven aan den tot haar neergebogen
zo zeer begeerde man die haar bemint.
Waar is haar droom? Zij is een angstig kind
dat zacht gaat schreien om zijn onvermogen. -

Haar bruigom vult zijn wijnglas tot de rand
en drinkt ten afscheid in het gouden licht
der oude lampen met de vormcontrasten.
En met een mild gebaar neemt hij haar hand.

Dan kijkt zij op naar het vertrouwd gezicht
en vindt haar droom wéér en groet blij de gasten.

[p. 566]

Niek Verhaagen
Vers in de herfst

Dat ik geen blad ben tot de dood verschrompeld
en met een glimlach zeggen kan: ik val......
Is dát mijn angst? Dat God mij vinden zal
ontijdig door de winden overrompeld?

Mijn groei kwam nog niet verder dan de morgen,
zo hang ik blinkend aan een hoge tak......
O God, wanneer mijn dunne stengel brak!
Ik, groen blad, in de zwarte grond geborgen!