Opwaartsche Wegen. Jaargang 16

[p. 487]

[Gedichten van Annie M.G. Schmidt]

Annie M.G. Schmidt
Herinnering

Ik heb jou eens ontmoet in achttien-zeven
Of achttienhonderd-acht, zoo ongeveer......
In elk geval was 't in een vorig leven
En aan je oogen kende ik je weer.

We waren toen óók twintig, en ik zag je
In 't roefje van de schuit naar Overschie
Je hebt nu weer precies hetzelfde lachje......
Alleen zit je nu naast me, in lijn drie.

Je bent wel érg veranderd in die jaren!
Je droeg toen niet zoo'n blauw confectie-lor.
Je had een kniebroek aan, en lange haren
Je had nog een geweten...... en een snor.

En ik...... ik droeg een luifelhoed met rozen
en sloeg mijn oogen aldoor zedig neer
ik had een crinolien, en kon nog blozen,
Dat kan ik nu helaas sinds lang niet meer.

Is er dan niets hetzelfde gebleven?
Ja toch...... die kleine primula's in 't groen!
En ook die ééne zeemeeuw is nog even
statig en zilverwit en rank als toen!

[p. 488]

 

Wat doet het er dan toe, of alle dingen

 

veranderd waren en wijzelf het meest?

 

Jouw oogen en de geur van de seringen

 

zijn altijddoor hetzelfde geweest!

 

 

 

Adieu! tot over honderdzooveel jaren!

 

Ik zie je dan weer in de stratosfeer

 

Je beeld kan ik zoolang niet meer bewaren

 

maar aan je oogen ken ik je toch weer.

[p. 489]

Annie M.G. Schmidt
Ik ben een god in 't diepst van mijn gedachten...

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten
Maar in de bibliotheek een volontair'
Die hunk'rend op een baantje zit te wachten
En boeken uitleent, met een zeker air.

Ik lever geest'lijk voedsel aan Mevrouwen
Die binnenkomen en alleen maar van
De allernieuwste liefdesboeken houwen
‘Maar niet zoo'n engerd als die Wassermann!’

Ik loop met stapels boeken rond te sjouwen
En plak een etiquet op Gorter's Mei.
O, als nu juffrouw Jansen maar ging trouwen
Dan kwam er eind'lijk eens een plaatsje vrij!

Ik ben het niet alleen, die staat te wachten,
En achter me is nog een heele rij.
Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten
Maar niet zoo héél veel in de maatschappij!