Opwaartsche Wegen. Jaargang 16

[p. 471]

H. de Bruin
En het geschiedde....

- Een veeg besef is den onvoorbereide
soms raadselachtig, maar het schokt hem diep. -
Was er geen voorgevoel? niemand die riep?
Niets in de verste verte dat hem beidde?

Hij nam de tram, bedenkend: als hij liep
deden de wandelaars hem uitgeleide.
Hij keek de trein uit: bomen, huizen, weide......
weiden zag hij wentelen tot hij sliep.

Toen hij de ogen opsloeg, scheen de zon
de daken over tangs een wetering
tot aan de wilgen somber in hun wrok:

een man neeg naar de vrouw die naast hem ging;
maar zij ontweek, alsof zij zich bezon,
dat wat reeds dreigde zich opeens voltrok.