Opwaartsche Wegen. Jaargang 16

[p. 304]

[Gedichten van Loet Rombouts]

Loet Rombouts
Het kind

Er was altijd een angst en een verlaten zijn,
het leven was: een weiland en een straat
en lets-waarover-niemand-praat
en soms een wrange pijn.

En als een heuvel rees vóór elke ochtendstond
de lange nacht, met droomen, doove rust
en donkerheid. O, vreemde kust,
vrees wortelt in uw grond.

En uren gleden langs - en droomen keerden weer;
soms vlogen witte vlinders langs een haag -
God was veraf, en elke vraag
naar Hem vond slechts verweer.

Een angstig kind verdwaalde in zijn eenzaamheid
omdat geen hand hem ooit geholpen had;
twee kleine voeten glipten van het pad
en vonden elders reeds nun weg bereid.

[p. 305]

Loet Rombouts
De vogel

Roep mij niet wanneer de morgen grauwt,
vreemde vogel, zie - ik ben gekluisterd;
roep mij niet wanneer het duistert
en de groote nacht haar vlerken open vouwt.

Roep mij niet, o echo van mijn droomen,
Laat mij, laat mij bij mijn werk;
roep mij niet, ik ben niet altijd sterk,
eenmaal zou ik toch - onwillig - komen.

Leven, dat aan al mijn vensters zingt,
bont, verlokkend leven van daar buiten,
roep mij niet - ik wil de vensters sluiten
en daar blijven waar mijn hart mij dwingt.

[p. 306]

Loet Rombouts
Het kind van den gebochelde

Twee dagen leefde het en ging weer heen,
een koele schaduw in de nacht
gleed over dit klein leven; onverwacht
bleven zij weer alleen -
Omdat het schoon en recht van leden
was, leek hun vreugde haast te groot;
eerst toen het later dood
en stil was, hebben zij gebeden.
Want uit deze verwondering
om de volmaaktheid van een zoo klein wezen
is geen gebed tot U gerezen:
hun harten zwegen toen zijn zachte adem ging -
Nu rust in rul en vochtig zand
de vrucht van hopen en geduldig lijden.
O God, help deze beide
verlatenen, reik hen Uw hand!

[p. 307]

Loet Rombouts
Daphne

Een zoete angst, in 't razend kloppen van haar hart,
toen zij het lokken van zijn stem ontvluchtte,
zong hooger in haar borst; zij duchtte
zijn rappe schreden, door haar vrees getart.

Reeds zag zij, zilvervonkend, de rivier,
en riep om bijstand, nauw haar stem herkrijgend,
maar hoorde hem steeds nader komen, hijgend
ademend als een jong, begeerig dier.

Haar smalle voeten schoten wortel toen hij kwam;
zij hoorde 't laatst het triomfante kwaken van een vorsch -
Zijn handen vonden slechts de ruwe schors
en trillend bleef hij leunen aan den stam.