Opwaartsche Wegen. Jaargang 16

[p. 257]

[Gedichten van Maarten Vrolijk]

Maarten Vrolijk
Idylle

Dit zijn de requisieten van mijn leven:
een badpak en een boek, een speelsche hond,
een waterdichte tent, een primus en wat mond-
voorraad, die mij nog veertien dagen lang genoegdoening moet geven

Het strand is hier heel breed, de menschen zijn sporadisch.
Mijn tent staat veilig op den rand van 't duin.
Wie 's zomers eenzaam leeft, wordt spoedig bruin -
in mijn omstandigheden klinkt dat hoogst prozaïsch.

Soms kan ik uren lang de zee indrijven
op een aftandsche auto-binnenband;
dan zit mijn witte Kees te zonnen op het strand
en jankt, omdat hij altijd wit zal moeten blijven.

Als 't avond is, hebben wij beiden onze droomen,
wanneer de zee vér ruischt, rond een klein, innig vuur -
zoo heeft elk mensch misschien zijn liefste uur
dat rust en stilte in hem kunnen komen.

Soms zijn er nachten dat ik niet kan slapen -
dan loop ik traag en neuriënd langs zee.
De wind en golven zingen wiegend mee -
Kees acht het passend, om op maat te gapen.

Soms ben ik roekeloos; dan zou ik altijd willen
alleen zijn met de duinen, zon en zee en wind -
van niemand heb je last, en 't mooiste vind
ik, dat je ongehinderd en zoo hard je wilt kunt gillen.

Zoo is mijn leven nù - nog veertien dagen;
een mensch moet vrij zijn binnen paal en perk.
Eén maand vacantie op elf maanden werk -
dat 's mooi. Maar sòmmigen kunnen het niet verdragen.

[p. 258]

Maarten Vrolijk
Kerstmis van den eenzamen student

Ik heb dit jaar naar Kerstmis uitgezien.
Ik weet zelf niet waarom; ik haat de korte dagen,
de lange avonduren kan ik slecht verdragen.
Het is een soort van bijgeloof, misschien?

Het is nu wel een simpel, oud verhaal,
maar 'k heb het gisteravond tòch nog eens gelezen.
Tot ik mezelf vroeg, hoe 'k zoo gek kon wezen
en snel den Bijbel sloot. Want op 't portaal

had ik de stappen van een vriend gehoord.
Toen zijn we samen ergens wat gaan dansen
- we hebben geen van beiden nog examen-kansen -
en ik heb mijn onrust weer een nacht gesmoord.

En toch - van vroeger ken ik nog een heel oud lied,
dat we op Kerstmis met ons allen zongen -
maar moeder is nu dood en pa kuurt, voor zijn longen;
ik zou wel willen - ach - ik wéét het niet......

[p. 259]

Maarten Vrolijk
Ontwaken

Er was een kleine, warme gedachte
waarin ik je oogen zag -
ik hoorde nog dat je lachte,
tintelend, en toen was het dag,

want de wekker liep af en ik geeuwde
en wreef mijn oogen uit
en verbeeldde me nog dat het sneeuwde -
om den regen op de ruit.

[p. 260]

Maarten Vrolijk
Het kort geduld

Wij hebben allemaal wel iets om van te droomen:
de één een vrouw, de ander een kasteel,
de derde een stil hart, dat schijnt niet veel -
of heimwee, om in een oud huis terug te komen.

En in een enkel uur, dat zonder daden
voorbijgaat, een stil rusten na den dag,
rijst soms het droombeeld, nieuw en onverwacht,
dan gaat het hart niet met het hoofd te rade.

Maar in een blij en al-vergeten schouwen
zijn de gedachten vèr, de geest vervuld -
het is een groot bezit, om, in dit kort geduld,
vrìj te zijn, en de vreugde te vertrouwen.

[p. 261]

Maarten Vrolijk
Bezinning

Dit is de straat: regen en schorre schuifgeluiden,
een hooge vrouwenstem als dissonant -
een heimwee dat niet nader is te duiden,
een vuile goot en een doorweekt stuk krant.

Dit is de dag: grijs in de winkelruiten
weerspiegelend, geen glimp van zonnig licht,
een grauw stuk hemel tusschen gore huizen -
en eindelijk dit troosteloos gedicht.

Want dit ben ìk: ik loop maar wat te dwalen
met een vergeten glimlach om mijn mond -
vergeten, om de droevige verhalen,
die ik vanmorgen in den regen vond.