Opwaartsche Wegen. Jaargang 16

[p. 65]

Jac. van Hattum
Afwijzing van poëtische invitatie

Gij moet mij niet inviteren:
U kennen te leren verlang ik niet;
net is beter, dat men geen dichters ziet.
- Alles komt dan in zo'n ander licht -
(en wil ik persé een dichter aanschouwen:
de spiegel is niet alleen voor de vrouwen,
dan knik ik: ‘Dag, dichterke-dicht......’)

Maar om nu Dirk Coster, Vestdijk, Frans Coenen,
of wie ook te zien, of er mee te dineren......:
'n kleinigheid kan immers al zo choqueren
(om maar iets te noemen: de maat van nun schoenen......)

Neen, dank U, stel eens dat Gij boert bij Uw eten:
ik zou er Uw bundel direct door vergeten;
en zelf zou ik moôglijk U weinig bekoren,
al was het slechts om mijn Lombrosische oren.

Laat alles vererend en hoogachtend blijven
en laten wij enkel elkander maar schrijven;
de kans, dat het goed gaat is één tegen tien:
't is beter elkander maar niet te zien.

[p. 66]

Jac. van Hattum
Dorpsgeschiedenis

Eerst kwam de ziekte van de kalveren en vaarzen
en dan krepeerde, bijterig, de hond;
een windvlaag doofde de gewijde kaarsen
in 't uur, dat men, vermoord, de dienstmeid vond.

De stalknecht scheen van duivelen bezeten
en beet zijn tong tot paarse hanekam;
de slaande hengsten weigerden te vreten;
geen schaap, dat meer de lamm'ren tot zich nam.

De kat wierp, schreeuwend, onvoldragen jongen
en kroop, verlamd, door het bedauwde gras;
de stieren rezen tot onvruchtb're sprongen;
daar bleef geen hengst, die meer volwaardig was.

En altijd vooraan, nieuwe ramp te horen,
stond Anne-Kee en ging dan, stromp'lend, heen;
toen werd het kind van vrouw De Bas geboren
met paardevoeten aan verschrompeld been

en weif'lend van geslacht - die het vernamen
spraken van kransen in het kinderbed;
men vloekt' en bad en sprak, vertwijfeld: ‘Amen’;
aan elke deurpost werd een kruis gezet......

[p. 67]

 

Maar eind'lijk is het dorp tezaâm gelopen:

 

een horde, die de angst tot wanhoop bracht;

 

als wilden stieten zij haar deuren open

 

en Anne-Kee werd gruw'lijk afgeslacht.

 

 

 

Mal lachend, tussen lompe krukken zwevend,

 

- ‘Kwee’, schold de jeugd, niet wetend wat dat was -

 

bleef Anne-Kee een halve eeuw nog levend,

 

rauw appelerend in het kind De Bas.

 

 

 

Tot ook dit stierf en het dorp het beeld ontwende,

 

een nieuw geslacht de aarde overwon;

 

ons, kinderen, was Anne-Kee legende,

 

die vader nooit genoeg vertellen kon......

[p. 68]

Jac. van Hattum
De zonderling

Ze hebben, moedernaakt, hem op het nest gevonden
der felle rode nier, terwijl hij preken las;
en, of z'n lichaam nauw' z'n geest meer horig was,
zag hij, bevreemd als zij, de duizend kleine wonden;

en voeld' ook iedereen de vele kaken vlijmen,
hij rees en sprak hun toe en las nun uit de preek;
er was geen een van hen, die uit zijn banne week;
een lage eikentak bedekte z'n geheimen.

Dan sperde hij het oog en waande God te schouwen
en sloeg de handen voor zijn bleek, ontzet gelaat;
tot de vervoering brak; toen gleed de psychopaath
uit d' eikenhouten nis in d' armen van twee vrouwen.