Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 420]

[Gedichten van Theo van Baaren]

Theo van Baaren
God, werp mij niet...

God, werp mij niet als een verrotte vrucht
bij mest en slijk in Uw verbolgenheid,
aanhoor nog eenmaal, wat ik biddend zucht:
Ik wil, maar kan niet! ach, Uw heiligheid
is veel te groot voor mij, Uw kleinste zoon,
en wat ik doe, spreekt, wat ik wilde, hoon.
Ik kan niet zelf. Wijkt Gij geheel van mij,
spoel 'k dra aan land met winden en getij.

[p. 421]

Theo van Baaren
Slechts weinig geldt...

Slechts weinig geldt
van wat wij moeizaam dolven
in langvergeten groeven van de tijd,
het reine goud der eeuwigheid
wordt schaars geteld,
een dunne neerslag in de kolven,
waar zich scheidt
Gods edel erts
uit slakken van de tijd.

[p. 422]

Theo van Baaren
In duizend dingen..

In duizend dingen zag ik U verschijnen,
om duizend hoeken Uwe schim verdwijnen,
in duizend nachten hoorde ik Uw stem,
maar nu ik eenzaam door de branding zwem
van 't hete leven tussen scherpe klippen
voel ik mij alle zekerheid ontglippen
en weet mij ver van Uw Jerusalem.