Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 393]

[Gedichten van Jac. van Hattum]

Jac. van Hattum
Teist'rend dit..

Teist'rend dit - laat mij weer komen
onder Uw verdiept gelaat
en Uw handen weer genomen:
Liefd' en Liefde's evenmaat,

en vertrouwd zijn, en vergeten
dat dit alles is geweest,
en het af-zijn niet meer weten,
waar het bij-zijn ons geneest.

Bloesemsneeuw heugt niet het sneeuwen,
dat haar knop hield ingebed,
en de dag kent niet het schreeuwen
van wie uit zijn nacht gered

en, naar nieuw licht opgeheven,
sprakeloos 't geluk hervond
- en der smarten was gebleven
diepste glimlach rond de mond -

Laat mij weder tot U komen
onder Uw verdiept gelaat
en Uw handen weer genomen:
Liefd' en Liefde's evenmaat.

[p. 394]

Jac. van Hattum
Geleverd

En ik voor U, en Gij voor mij,
en of voor ons de heêmlen zongen -;
toen waaierden er addertongen
en paden kropen naderbij
en spinnen zweefden aan hun draad;
een wind stak op in het donk'rend lover;
een goede, gouden zon dreef over;
en dan verloor Uw angst de maat;
en wild hebt Gij U afgewend
en mij aan dit gespuis geleverd,
dat niets dan gal en alsem zevert
en tot de hoogste Liefde schendt......

[p. 395]

Jac. van Hattum
Gefaald

En dat Gij nu nog ademhaalt
met mij in deze zelfde stad;
heb ik dan zo beslist gefaald,
die alles voor U overhad?

Ik hield U hoog in ieder lied;
ik prees te roekeloos Uw naam;
ik dacht m', als wind en ruisend riet,
met U onscheidbaar saam:

Ik droomde, achter 't aards bestand,
met U, mij in een hoger staat:
wij doolden door een eeuwig land,
waarin de zon niet ondergaat.

Ik wist geen einde aan 't geluk;
ik dacht mijn vreugd' Uw deel gelijk;
Gij wierpt de twinkelbeker stuk,
den koning uit zijn koninkrijk.

Twee straten werden eeuwigheid,
die Liefde nooit meer overspant;
de vale stroom van haat en nijd
scheiden den balling van zijn land.

Enclaves in éénzelfde stad-;
en dat Gij hier nog ademhaalt;
ik heb U meer dan liefgehad
en toch in alles nog gefaald.