Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 372]

Theo van Baaren
Wij allen hopen nog

Wij allen hopen nog: misschien zal 't morgen zijn,
zoals een kind steeds denkt: nog zoveel nachten slapen,
dan is het Sinterklaas of mag ik eieren rapen,
of wordt ik twalef jaar en ben niet langer klein.

Maar elken avond weer gaan wij ontmoedigd slapen
en hebben weer geleerd, dat dromen dromen zijn,
maar in de slaap opnieuw verrukt ons beeld en schijn
en lokt ons willoos mee naar glansomgloeide kapen.

Een afgevallen blad op windbewogen stroom,
of heen en weer gedreven op de najaarswind,
of in een stad verdwaald een schuchter buitenkind......

zo drijft het leven ons en niemand weet waarheen,
verdwaald in een woestijn, vergeten en alleen,
schrijdt God slechts ver en vaag soms door een bange droom.