Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 361]

[Gedichten van Jo Kalmijn-Spierenburg]

Jo Kalmijn-Spierenburg
Nachtcactus

Dan springen na gespannen waken
ten laatste in het nachtlijk uur
de witte, smalle slippen open

en mag ons oog een hart genaken,
zoo koninklijk en schoon en puur,
als wij het ons niet durfden hopen.

Kortstondig wonder in het duister,
dat wordt een wijle door die pracht
als van een witte ster doorschenen......

Eén uur van bloei, één uur van luister,
geluk, voltrokken in één nacht
en in de morgenstond verdwenen......

Klaag niet: het sterven komt te vroeg.
Zij bloeide en dat is genoeg.

[p. 362]

Jo Kalmijn-Spierenburg
Ziekbed

Het sterven zelf is zoo genadeloos en wreed
niet als dit lang gerekte lijden,
dit dagelijks vergeefs verbeiden
van een genezing, die men niet meer mooglijk weet.

De voeten van de menschen gaan een raam voorbij,
waarachter iemand ligt te luistren:
een kinderstem, een lach, een fluistren......
Een winter gaat voorbij. Het wordt al weder Mei.

De wind wordt langzaam luw. En elke morgen vroeg
komt heel dicht bij de vensterruiten
een merel uit zijn volheid fluiten.
Om dit te dragen leed het hart nog niet genoeg.

Het leven trekt zijn grenzen telkens nauwer saam.
Het moe verweer wordt stilaan zwakker.
En in een nacht van pijnen wakker
bidt iemand eindlijk om de dood in Jezus' naam.

[p. 363]

Jo Kalmijn-Spierenburg
Teruggang

Wij zijn de scheemre huizen uitgetreden
en eischten elk ons deel van 't volle leven,
ontkennend ons waarachtig wezen: geven,
maar hebben scha aan ons geluk geleden.

Wij hebben 't innig eigene verloren,
dat enkel in de stilte schoon kan bloeien.
Wij voelden in 't gewoel ons heimwee groeien
en werden eenzamer dan ooit tevoren.

Wanneer wij weder moeders wilden wezen,
de kinderen met vreugde durfden wachten,
de kleine taak in simpelheid volbrachten,
dan zou wel veel gebrokenheid genezen.

Geef ons een kind, een eigen disch, de warme
beslotenheid van een gezin, dan spreken
de diepste stemmen van ons hart, dan breken
de knoppen los van goedheid en erbarmen.