Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 337]

G. Kamphuis
Kerstavond

Laat alles varen, keer terug
naar kinderdroomen, haast vergeten;
een langzaam wakker wordend weten
is daarheen nog onwillige brug.

de sneeuw is zacht en lichtjes branden
feest'lijk uit 't open kerkgebouw.
'k hoor op den stillen weg een vrouw
hoesten, een man wrijft koud zijn handen.

de wereld is geluidloos; helder licht
schitt'ren daarginds de duizend lampen.
aan hooge lucht is melkweg damp: een
dun wolkje voor vaders gezicht.

binnen is 't feest, zacht praeludieert
het orgel boven stap en praten:
eere zij God, die ons niet heeft verlaten.
de kachel snort en buurman keert

van 't voorgebed naar vader om een
hand te geven; de bank is vol.
't wordt stil; 'k hoor lezen ginds: ‘de rol
des boeks is met mijn naam vervuld’.

[p. 338]

 

de dominee spreekt van het Kind,

 

de muur, witter dan ooit tevoren,

 

is in het gaslicht mee te hooren,

 

zingend, hoe ons Zijn liefde vindt.

 

 

 

en weer terugkeerend door koud' en

 

donker, de hand aan vaders arm,

 

denk ik, van binnen blij en warm,

 

dit zingend licht altijd te houden.

 

 

 

laat alles varen, keer terug

 

naar kinderdroomen, haast vergeten.

 

een langzaam wakker wordend weten

 

is daarheen nog onwillige brug.