Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 261]

Barend de Goede
Hij is dood

In memoriam J. Slauerhoff

Ik lees een vers van een gestorven dichter.
Hij spreekt, schoon dood, van liefde en lust,
die ieder aan het eind doen, onverrichter
zake, wanhopen aan de rust.

Het woord verheft zich moeilijk van de bladen,
waarop het, op een praalbed, ligt.
Hoe kan ons een herinnering schaden,
zie, uit de woorden rijst zijn dood gezicht:

de woorden streepen uit tot lijnen,
de lijnen tot een blanco vlak,
totdat ook dit van voor het oog verdwijnen
gaat en 'k zie hetgeen de dood eens brak.

En dit visioen, dit knokig teeken
ontneemt aan wat ik lees de zin.
Al wat hij hàd, wàs, is geweken
en and'ren nemen nu zijn plaatsen in.

Want ijdel is het driftig woelen
naar een rust in aardsche min.
Het streven naar begrensde doelen
kent zijn einde aan't begin.

[p. 262]

 

Voor hem geen onrust meer, geen liefde,

 

geen kloppend hart meer en geen tijd.

 

Gestorven is al wat hem griefde

 

en open ligt een wereld, die verbeidt

 

 

 

de anderen met eend're wenschen,

 

eender wanhoop, eender dood.

 

Want allen blijven dwaze menschen

 

tot aan het tijdloos morgenrood.