Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 260]

Jan H. de Groot
Het ontslag

Nu treedt hij uit de lichtkring met zijn pet.
(Een felle lamp schijnt dwars over de tafel.)
Er is opeens een lichte geur van zwavel.
De directeur zuigt vuur in 'n dunne cigaret.

Hij zwijgt. Zijn hand is achtloos bij de navel
der kleine bel, op vingerspitsen neergezet.
Een mens keert om. Over het zwaar karpet
Slepen twee voeten en een broekspijprafel.

Hij had nog om genade kunnen smeken.
Of moeten dreigen, vloeken, eisen met geweld.
Maar op het laatst moment is hij geweken.

Omdat een rotsblok niet het minst ontstelt
van vuisten, die in wanhoop op hem breken.

Een poot der vingerspin heeft zacht opnieuw gebeld.