Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 232]

Barend de Goede
Spel met den jongen

Ik onderga, met het feillooze ouder
worden, 't afsterven van het hart.
Maar nu: de jongen op den schouder
wordt het tijdsverloop getart.

Mijn haren zijn hem strakke teugels,
zijn voet priemt sporend in mijn zij.
Wie weet: als Ikaros met vleugels
vliegt dit hart zich nog eens vrij.

Tot aan de zon, want wie zit op mijn schouder?
Tot aan het licht: een helsche vlam
verschroeit. Dood, maar niet ouder
val ik naar waar ik oorsprong nam.

Dat is het eind, maar ongemeten
beter dan nu. De vlùcht heb ik gehad.
Geen mensch, die rust vindt in het weten,
dat levens dorren als een najaarsblad.

Nog wordt de dag bij alle dagen
wroegingloos weer bijgezet.
Maar, als de jongen het zou vragen,
wordt éénmaal niet op tijd gelet.