Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 153]

[Gedichten van Willem de Mérode]

Willem de Mérode:
De vlucht

Onder de breede schermen van de ceders
Stond 's avonds laat nog als een heete zuil
De zware harsgebalsemde zomerlucht.
Laag boven de aarde als barnsteenen oogen
Loerden de groote doffe steenlantaarns.
Gij sloot den harden zweetgelooiden gordel
Eng om mijn lend'nen, als een lange vlam
Sloeg 't stalen zwaard aan mijne naakte zijde.
Spookachtig uit de tastbre duisternis
Verscheen als uit een weggegleden wand
Uw witte ros; gij zwongt me in 't harde zadel
En zaagt mij na, toen ik in 't niet verdween.

[p. 154]

Willem de Mérode:
Haat

De priesters hebben mij altoos gehaat
Omdat ik orthodoxer ben dan zij,
En geen papiergeld plak op godgezichten,
Om omgekocht stom, doof en blind te zijn.
Ik voeg mij naar 't onwankelbaar beschikte.
De goden heerschen en wij moeten bukken. -
In 't rommelen van vette papebuiken
Hoor ik geen godsspraak, maar ik ruik den duivel.
Men toont zijn vrijzijn niet door slaaflijk dienen,
Maar zuivert met één forschen schop zijn huis.

[p. 155]

Willem de Mérode:
Voorjaar

De hagelbuien raatlen door den hemel.
De bamboestangen klapperen luidruchtig.
De wilde ganzen trekken krijschen verder.
Het water kreeg een korten snellen golfslag.
Het gele leem vertroebelt de rivieren.
't Heldere van de zee trekt zich terug.

Het wilde voorjaar spiegelt in mijn oogen.
Ik voel een schok door 't plekje roerloosheid
Dat mij aan hemels stille midden bindt.
Ik zie u aan, gij slaat uw oogen neder.
't Is voorjaar, en een stem zingt in ons beiden
Dat ik zeer sterk ben, en nu zaaien wil.

[p. 156]

Willem de Mérode:
Het menschenlot

De nacht grenst aan den dag, en aarde aan hemel.
Er is geen scheidslijn tusschen deze twee.
Geen niemandsland bevindt zich tusschen beide
Waarin wij ons neutraal bezinnen kunnen
En ons toekomstig woonoord vrij verkiezen.
Hier zijn wij, en een eeuwige seconde
Belet ons om den hier geheven voet
Daar neer te zetten, ach, en 't hier begonnen
Glimlachen is nog niet geheel ontbloeid
Als wij reeds zitten in des hemels midden,
En niet meer weten wien ons lachen gold.
Dwars door ons leven gaat de groote golving;
Goden en duivlen scheuren ons uiteen
Als zij probeeren ons geheel te winnen.

[p. *1]

KINDEREN IN TUIN - 1935
Hubert Bekman

DOOD KINDJE MET VROUW EN KOE IN LANDSCHAP - 1934
Hubert Bekman

[p. *2]

MOEDER MET KIND - 1936
Hubert Bekman

THAÏS - 1936
Hubert Bekman