Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 141]

[Gedichten van Theo van der Leek]

Theo van der Leek
Waarneming

Tusschen twee wolken hangt een roode maan.
Een natte wind strijkt traag langs de gebouwen.
Twee kleine menschen praten over trouwen.
Dicht, arm in arm, tegen de muren aan.

Hun sterk vertrouwen lacht om alle zorgen.
Wat is de nacht, wat is een grauwe morgen
Voor deze twee, die immers trouwen gaan!

De wolken schuiven voor de roode maan.

[p. 142]

Theo van der Leek
Verdwenen land

Makarion, in uw verrukte dagen
Droomden wij allen van een eeuwig rijk
Waarin wij vrij en onderling gelijk
Elkander dienden naar ons welbehagen.

Uw rozen geurden in ommuurde tuinen
Waarin de glorie van den dag verglee.
Daarbuiten dreunde tegen zware duinen
Het wit rumoer der stormbewogen zee.

Makarion, uw tuinen zijn vervallen,
De golven hebben alles overspoeld.
Uw diepste fundamenten losgewoeld.

Waar eens de levensvriendschap is gegroeid
Zoo vast en sterk geworteld heeft gebloeid
Korrelt het zand zijn dorre duizendtallen.

[p. 143]

Theo van der Leek
Kinderwenschen

‘Daar schiet een hemelsteen brandend de diepte in!
Zie je die sproeiende, wolkende werveling
Alsof een vuur door een stormwind weer vonken ging?
Suizende schittering...... weg is hij weer!
Flitste een oogenblik door onze sfeer......

‘Een ster verschiet. Dan mag je alles vragen.
Ik vraag een appel...... Ik een gouden kruis......
Ik een paar schoenen, die me altijd dragen......
Maar wat vraagt vader?...... ‘Vader vraagt een huis’.

‘Een huis, waarin we allen kunnen wonen,
Dat nooit verzakt en niet te huur komt staan,
Dat niet verkocht wordt en niet afgebroken,
Waar iedereen vrij in en uit kan gaan.

Een huis, waarin des nachts geen zorgen spoken,
De muur niet schimmelt en het dak niet lekt.
Waar elk voor zich z'n eigen pijp mag rooken,
Waar niets beduimeld is en niets gevlekt.

En oud en jong kan daar z'n potje koken
Er is voor allen en altijd genoeg.
Daar worden niemand's oogen uitgestoken
En geen, die tevergeefs om ruimte vroeg......

Helaas, dat huis is hier niet te bevragen.
Dat hebben we elkander wel belet
En ieder moet zijn kruis geduldig dragen......
.................................................................................
Maar 't is nu tijd! Kom, kinders, fluks naar bed!’