Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 121]

[Gedichten van G. Achterberg]

G. Achterberg
De stad

De stad staart in de stad.
Huizen, beursch en bodemloos,
sneeuwen zorgzaam dicht.
Wat hier nog aan gelegen ligt?
Mijn lot heeft vlam gevat.
Uit een bedwelming voor altoos
veeg ik de sneeuw uit mijn gezicht,
hef ik mijn oogen naar de troost
van 't onvergeetbaar vergezicht,
dat mij tot straal punt koos en wachter;
laat ik versteend en ongericht,
mijn spiegelbeeld in 't asphalt achter.

[p. 122]

G. Achterberg
De gek en de spiegel

Ik heb mijzelve met mijzelve waargenomen
en beiden lachten achter elkanders rug,
om het gezicht, gezet, het quasi-vrome,
want voor de ernst van 't andere beducht.

Maar nu is dan de derde aangekomen.
Hij kwam van eeuwen ver bij dezen terug.
Dit ben ik niet, maar ik begin te droomen
van een verhaal, dat altijd verder vlucht.

[p. 123]

G. Achterberg
Grafschrift

Laat mij dit oversterven
met dood-gekoelde woorden;
Zij dachten, als wij hem vermoorden,
zal hij het zingen moeten derven.

Eens zult gij op de bodem van
mijn graf letters van stof zien staan:
het lied waartoe mijn lichaam is vergaan.
Maar dat gaat u dan niet meer aan.