Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 116]

Puntjes bij paaltjes

Ergernis.

Een naar woord, ergernis! Maar soms zo juist zeggend de mentaliteit waarin men zich bevindt. Zo is ‘ergernis’ 't alleen goede woord bij 't lezen van de recencie over de verzenbundel ‘De Doortocht’ van Muus Jacobse in 't Christel. Sociaal Dagblad van 6 Maart '37. De volkomen onbevoegde recensent geeft een korte bespreking, waarin niets gezegd wordt. De sonnetten zijn n.b. ‘vrucht van veel arbeid’. Hoe weet de alwetende beoordelaar dat? Maar z'n onbevoegdheid komt wel heel sterk in 't spreken over ‘de dichterres’ en ‘zij heeft een eigen geluid’. Is 't niet droevig dat aan een Christelijk dagblad meegewerkt werd voor literaire recensies door iemand die zelfs Muus Jacobse bij naam niet kent. Leest die beoordelaar(ster?) wel eens een literair tijdschrift? We laten nu maar rusten de meer dan ‘onbenullige’ bespreking van de bundel ‘Tusschen ploeg en sikkel’ van de Mérode.

Ter kenschetsing nemen we hier over de gehele recensie van Dirk Verèl's spel ‘Vikings’. ‘Dit spel is reeds in 1933 te Groningen opgevoerd. Het heeft goede kwaliteiten, waarom we er hier de aandacht op vestigen, vooral van Vereenigingen die iets goeds ter opvoering zoeken’. Nu weet je het! Kan 't armer? Gelukkig zijn de recensie's anoniem.

Keerpunt

De Standaard van 17 Maart j.l. bevatte een uitvoerig interview met Martien Beversluis, die tot inkeer gekomen is, op het keerpunt staat en 't communisme verliet, zichzelf nu noemend ‘Christelijk dichter’. Over de zaak zelf zwijgen we hier, een tot inkeer-komen is allereerst een kwestie van de binnenkamer, de veel gesmade binnenkamer. Waarom haalt de Standaard dit alles zo uitbundig naar voren? Dit reclame-achtig interview doet zeer onsympathiek aan, het verkleint de hoge ernst van dit tere geval. Het heeft de schijn dat hier gejuicht wordt over één zieltje meer bij ónze groep, en dat zou een fataal juichen zijn.

Is het mijn schuld?

Natuurlijk zijn we zeer benieuwd naar de pers over het nieuwe boek van Risseeuw. Of - aan de andere kant niet. Het zal wel loslopen, dat heeft de ervaring bij ‘Burgers in Nood’ van Van Randwijk ons wel geleerd. Wat is er kostelijk om die burgers in nood heen gelopen, of hoe veelzeggend zweeg men er over. Er zijn van die lastige boeken, ziet U. Het zal Risseeuw wel net zo vergaan. Men zal de kern heerlijk overslaan. Er komen prachtige recensie's, met prijzende woorden en goedgekozen citaten - en de Schr. zal zich over dit alles ergeren, omdat ze hem niet begrepen, neen, omdat ze hem niet wilden (of mochten) begrijpen.

B. VAN NOORT.