Opwaartsche Wegen. Jaargang 14

[p. 317]

[Gedichten]

D. de Vries
Ik nam u aan

Moeten w' U zoeken in den ijlen hemel,
verdoold in 't lichtende gewemel,
't verbijst'rend heir der sterre'?
Gij zijt niet verre!
maar zeer nabij.

Slapen wij - Gij deelt onze sponde -
geen nacht, geen dag, geen vreugd, geen zonde -
geen tocht langs licht' of duist're wegen -
geen stormgetij, geen zon, geen regen
of nevens ons zijt Gij,
zóó zeer nabij.

Zóó zeer nabij -
Maar als wij grijpen naar U: onze handen
reiken nooit toe - o duist're wanden
scheiden ons van Uw woon: een ontoegank'lijk licht -
Gij zijt nabij, Heer - maar een deur viel dicht.

Tasten wij dan vergeefs? is noch ons smeeken,
noch schreeuwen machtig dezen ban te breken?
O, bitter welt d' ontkenning, last'ring, spot
uit onzen kerker: Waar is God?

Wij blijven eenzaam in het donker staan
als niet de Vader Zélf roept: Kom! Ik nam u aan.

[p. 318]

D. de Vries
De laatste vijand

Toen wij haar achterlieten en op weg naar huis
de zon achter de kim zagen verzinken,
toen in de schaarsche vensters doofde 't helle blinken
en op de velden, stil en eind'loos wijd
de sluier van den herfst werd uitgespreid -
Toen boven hooge boomen in eenzame vlucht
een donk're vogel schreeuwde in de ijle lucht -

Toen rees uit d' avond dreigend het gericht:
voor het omfloerste oog stond 't smartelijk gezicht
van haar, die eenzaam in het donker werd gedreven.
O, bitter is de dood en bitter is het leven
waarin wij arm en macht'loos achterbleven!

[p. 319]

D. de Vries
Die teniet gedaan wordt!

Heer Jezus, in een langen nacht
was 't dat mijn oogen weêrom opengingen.
Ik zag de zondaars die aan 't kruis
Op Golgotha nevens U hingen
en dat Gij met hen waart in eenen zelfden dood.
Och, dat wij nimmermeer dit weten mochten derven:
dat God de Vader is Die zelfs bij 't zwartste sterven
nog machtig is den dood t' onterven!