Opwaartsche Wegen. Jaargang 14

[p. 296]

Jo IJpma
In Memoriam Jan Slauerhoff

Omdat hij zó de rust begeerde
Zwierf steeds hij weg naar nieuwe landen,
Terwijl een onbarmhartig branden
Van heimwee fel zijn ziel verteerde.

Omdat hij altijd zich verweerde,
Leek hij gewapend tot de tanden,
Maar hulpeloos was het gebaar der handen:
Zijn mond verried, wat hij ontbeerde.

Totdat hij zelf als schuim gelegd werd
Aan 't witte strand der eeuwigheid
En door een stille stem gezegd werd:
Voor dezen is de rust bereid......

Omdat het pleit voor hem beslecht werd:
Wie rust zó zoekt, vindt d' eeuwigheid.