Opwaartsche Wegen. Jaargang 14

[p. 254]

[Gedichten]

Bob Stempels
Herfst in Leiden

Een leege stilte waar wat regen viel,
Langzaam en zwaar uit d' overvolle luchten
In 't troebel water van de groene grachten
Tusschen de oude huizen zonder ziel.

Een snelle wind verjoeg het herfstig droomen;
De hemel werd heel helder als de regen.
Verdwaalde meeuwen zwenkten allerwegen,
Wat natte takken ploften uit de boomen.

Een orgel zeurde met versleten wijzen,
Waarbij een kind schril begeleiding zong......

Het hart wordt hier voortdurend grijzer
En 't bloed klopt loom en willoos in de adren.

- Herfst in de doode stad -. Al zijn we jong,
Wij hooren reeds de roepstem onzer vad'ren......

[p. 255]

Bob Stempels
Afscheid van moeder

Wordt het nu ook tijd dat ik afscheid neem,
Moeder, van U? - Ik ben in U gegroeid,
En heb dat nooit zoo goed beseft als toen, alleen
Gelaten, ik voor 't laatst uw fijn gezicht, vermoeid
En dood, zag liggen in het kussen. Koud en blank
Vouwden uw zuiv're handen op de witte sprei.
Dat is nu wel al lang geleden. Maar, Moeder, wij
Zitten 's avonds nog altijd samen op de bank;
En als het schemert in de tuin en het is stil,
- Een merel fluit van ver, de handen worden kil -
Dan klimt uw stem weer fluist'rend door het duister.
Droomend hoor ik naar de vertrouwde, lieve woorden,
Die mij al sinds mijn jeugd volledig toebehoorden.
- En Moeder neuriet haar verhaal: ‘M'n jongen, luister!’

[p. 256]

Bob Stempels
De kamer

De kamer waar wij vroeger altijd zaten,
Slaat rustig open bij het wijken van de deur.
Het is precies als toen. Tegen het venster neurt
Een bij, ik neem de stoel weer die ik had verlaten.

Een schaduw buigt zich langzaam over mij:
Moeder! - Ik kijk omhoog, verwacht haar zacht gezicht
Glanzende boven mij, mijn handen zoeken, maar zij
Is er niet. Alleen een los gordijn sloeg even dicht.

Ik glimlach wel wat triest. Het is zoo lang geleden
Dat wij tezamen hier aan tafel zaten,
Moeder bedrijvig-druk en ik die maar vertelde.

Nu is zij er niet meer. En zij nam alles mede
Wat mij aan vrede totdien was gelaten.
- O God Die haar als wachter naast mij stelde! -