Opwaartsche Wegen. Jaargang 14

[p. 160]

Karel J. van Dorp
Studentenconversatiezaal

Zaterdagsavonds zijn ze vaak wat melig,
ze lezen wat, al hangend in een stoel;
de krant wéét het: de tijd is niet voordelig,
je zat een week te blokken, met welk doel?

Komt éen wat kwasie-druk naar binnen hossen
en zegt (z'n meisje schreef): ‘Ik toon u aan
waarom 'n jurist onmenslijk hard moet vossen:
als ie straks klaar is, is er zòò een baan’.

Een theoloog zegt: ‘Man, 't is om te grienen;
ìk schrijf voor 'n tìentje 'n dierbaar kort-verhaal,
verduiveld leuk zoo zelf es wat verdienen,
da's zakelijk! de functie van de taal’.

Protest: ‘Stik vent’. ‘Nou kalm, taal is niet heilig.’
Maar d' ander denkt aan 't werk der pastorie
(z'n thuis) en zegt: ‘Ja, jouw geschrijf is kwijlig,
en zoo'n praktijk je reinste simonie’.

Onder een schemerlamp zit éen te staren
met iets dat op gespannen denken lijkt;
dan glimlacht hij en moet zichzelf verklaren
dat hij (heel ver!) in eigen leegte kijkt.

[p. 161]

 

Dat is beroerd; hij wil zichzelf ontlopen:

 

hij leent een riks, voelt zich de stad ingaan,

 

drinkt een pot bier, zit in twee bioscopen,

 

komt thuis en denkt: ‘bah, weer geen pest gedaan’.

 

 

 

Zoo, naar zichzelf op zoek, worden z'n nachten

 

later èn leger, dat wordt vaste wet;

 

ook dit: hij weet, 's avonds zit God te wachten,

 

maar hij schuift langs Hem heen en gaat naar bed.

 

 

 

Eén spot: ‘Souvreiniteit in d' eigen kringen!

 

prachtwerk voor elk talent!’, zet met een lach

 

de radio aan - in 't mediterend zingen

 

van fuga-stemmen bidt de ziel van Bach.

 

 

 

Zo ook, soms midden onder het studeren,

 

horen ze 't zingende geheimenis

 

der kosmos en de Wet der levenssferen,

 

waarnaar 't geschaapne schoon geordend is.

 

 

 

't Geeft weer geloof in heilige pretenties,

 

de paradox van een ootmoed'ge trots,

 

'n oprecht gesprek over de consequenties

 

van het ‘geschapen naar den beelde Gods’.

 

 

[p. 162]

 

Ook analyse ontroert: éven doorzichtig

 

hangt het heelal, de wereld wordt hun wijd,

 

dan zien ze weer zichzelf; onevenwichtig

 

maakt dat, wreevlig, maar geen kletst over ‘strijd’.

 

 

 

Doch twijfel spreekt (verkapt): ‘Die staatsgod-mythe

 

geeft tòch geloof, al is 't gesuggereerd;

 

vroeger de denk- en nou de daad-elite,

 

fiat! een taak, niet meer geredenèèrd’.

 

 

 

Dan zegt éen, voor hij gaat: ‘Trouw zijn, getuigen;

 

zeur niet, 't geloof doet nooit iets op de tast’.

 

‘Ja’, antwoordt éen: ‘toch ligt het vaak in duigen’,

 

maar in z'n hart vraagt hij: God, hou ons vast.

 

 

 

En 's avonds wordt van binnen iets gebroken,

 

hij zoekt geen analyse wàt het was;

 

God had alleen duid'lijk tot hem gesproken

 

toen hij (gewoonte) in z'n Bijbel las.