Opwaartsche Wegen. Jaargang 14

[p. 153]

[Gedichten]

E.L. Smelik
Ignatius Theophoros

Hij droeg zijn God, onwankelbaar begeerend,
- Sodom was rondom reddeloos in brand -
de vlammen dreigden hem van allen kant,
de touwen, tot ontbinding hem, verterend.

Hij zou, ontheven, zich ten hemel keerend,
zijn lichten weg, als boven 't zwarte land,
ten einde gaan in opgeheven stand,
tot in den dood op vleugelschreden veerend.

God droeg hem zacht, gelijk een damp
op weiden rust in lichte nachten,
gelaten, weerloos in zijn stillen kamp,
en midden door geweld van harde machten,
beschermd. De Herder schut zijn lamp
lichtend het pad voor verdere geslachten.

Ignatius, bisschop van Antiochië, die gerekend wordt onder de z.g. Apostolische vaderen, liet ons een zevental hooggestemde brieven na, geschreven ± 115 na Chr., tijdens zijn reis naar Rome, met het vooruitzicht van en in hartstochtelijk verlangen naar den marteldood.

Zijn bijnaam Theophoros kan op tweeërlei wijze verklaard worden: die God draagt, of: die van God gedragen wordt. Het gedicht gaat uit van deze beide beteekenissen (regel 1 en 9).

(Red.)

[p. 154]

E.L. Smelik
Heilige familie

Een zware middagwarmte, zon die schroeit;
het kind slaapt niet, de dieren spelen mede;
Jozef na 't maal aan tafel, zit vermoeid,
zijn hoofd is op de armen neergegleden.

Maria's handen zijn in zachten ijver.
Terwijl ontlook een droom, die heeft gedreven
als deinend blad op een besloten vijver.
Het Kind groeit spelend naar zijn bitter leven.

Denkende weeft z' een kleed om zijn klein lichaam,
haar vrees, als lange weg, ligt voor zijn voet
en strekt zoo ver, zoo ver... tot waar Hij eenzaam
wankelt en grijpt en valt en sterven moet.