Opwaartsche Wegen. Jaargang 14

[p. 151]

Corrie Oudendijk
Ziek meisje

Haar ogen konden hulp'loos staren;
ze ziet haar handen smal en wit,
en weet de strijd van vele jaren
een schuw aanvaard bezit.

De dagen glijden langs haar leven
als regen langs een somber raam;
maar zacht voelt zij haar mondhoek beven,
en fluistert een verzwegen naam.

Ze tast verward naar het verleden;
een vogel zingt zijn juub'lend lied:
het leven dat met lichte schreden
verlangend haar verliet.

Maar blank en roerloos zijn haar handen
zacht op het witte dek gespreid;
haar ogen hunk'ren naar de wanden
der wijde eeuwigheid.