Opwaartsche Wegen. Jaargang 14

[p. 89]

H. de Bruin
Nameloos

Ik heb naast een man gezeten
achteraan in een kerk,
of hij door leed of werk
geknakt was, wie zal het weten.

Hij was verdord als de stronken
van een gekapte boom,
aan de wassende stroom
heeft hij met teugen gedronken.

Hij is in mijn blik gekorven,
ik zie waarheen ik kijk
het opgebaarde lijk,
waartoe hij snel is verstorven.

En deze ontzaglijke sponde
neemt heel de wereld in,
haken van neus en kin
brokkelen de horizonten.