Opwaartsche Wegen. Jaargang 14

[p. 33]

H. de Bruin
vertalingen uit het Fries^*)

I.
De vogels los

Wil zachte blanke liederen nu zweven
omhoog, als tamme duiven van mijn hand;
gij waart te lang reeds in de til gebleven,
uw heimwee hunkert naar het zonnig land.

Lós, - en verhef u over 't ruisend strand,
want alles wat ik aan u heb misdreven
is daarmee goedgemaakt, - het heerlijk leven
heeft in mijn hart opnieuw een sterk bestand.

De blanke wieken en hun zot gewemel,
ik zie ze door mijn blijde tranen slaan
al ver en verder - veeg en schier verloren.

Dan wordt het wonder in mijn hart herboren;
De zee schuimt op het strand, ik kán niet gaan -
zij drijven, zilv'ren wolken, langs de hemel.

*) Gedichten van Fedde Schurer uit ‘Utflecht’, uitgegeven bij J. Kamminga, Dokkum.

[p. 34]

II.
Troost

Vandaag wordt ieder ding door glans bemind,
de dorpsbuurt ligt onwerkelijk te gloren,
en al de huizen met hun sterke schoren,
waarrond de zon een rag van kantwerk spint.

Is alles schijn of was ik eertijds blind?
Ach, bleven deze uren mij behoren -
Drie blauwe torens bloeien droomverloren
als bloemen in de luwe voorjaarswind.

Waarom altijd maar éven dit geluk
het enkel zo te zien, en niet voorgoed
slechts hout en steen en ondoordringb're stof?

Want dit doet pijn, het maakt ons leven dof.
Men gaat langs duizend tekens, en vermoedt
dat zij niet schijnbaar zijn, maar wezenlijk.

[p. 35]

III.
De aarde blinkt

Want ik ben weerloos nu de vloed
van zonnepracht mijn hart bespringt.
nu dit mijn jong onstuimig bloed
de schone aarde fel bemint,
mij deze rijke, wond're beemd
gevangen neemt.

De weelde die de dag bereidt,
de bloem, die voor mijn venster geurt,
de donkere zigeunermeid,
die altijd met bananen leurt,
mijn liefde geeft ze al-te-saam
een nieuwe naam.

De kind'ren om mij op de stoep
die kijken naar een vliegmachien,
ik loop met elke dart'le troep
en als Michiel dan bovendien
nog speelt op zijn harmonika,
snik ik bijna.

[p. 36]

 

Houd altijd, Heer, mijn oog gewend,

 

om als een kind verwonderlijk,

 

bij alles wat Uw wereld schendt,

 

elk ding te zien bizonderlijk.

 

Dan bloeit ook uit de kleinste knop

 

het wonder op.

 

 

 

Een leeuw'rik, die een uchtend vroeg

 

uit deze delling opwaarts streeft,

 

en in zijn eigen lied genoeg

 

aan zilverblanke blijdschap heeft,

 

die voor het lied zijn einde vindt,

 

reeds weer begint,

 

 

 

Zo springt mijn hart met snelle wip

 

omhoog uit alle angst en leed,

 

en staat in 't blauw, een laaie stip,

 

een zangstem die zichzelf vergeet,

 

die jubilerend hoger stijgt

 

en nimmermeer bezwijkt.