Opwaartsche Wegen. Jaargang 14

[p. 21]

[Gedichten]

H. Barendregt
Treurwilg
Avondmaal.

Mijn hart wil woeker en mijn brede voeten
hebben hun duizend tenen diep gekramd
in aardes bloed; en groeien, war, en wroeten -
mijn lijf wringt zich omhoog in bidden-móeten

terwijl 't sap door haar stam naar boven vlamt;
mijn armen, handen, ving'ren staan verkrampt
van jaloezie naar 't lustoord van mijn voeten
en reiken, tot 't vergif hun bloei verlamt.

Volregen nu Uw bloed en wijn, ter schroeiïng,
op Uw vergroeide boom, die wenend noodt
Uw toorn, Uw lijden, krimping en verzoening,

dat niet de dauw Uws lichaams, dat Uw brood,
mijn takken spijst tot harts genoegdoening,
'k niet met Uw kracht de bodem anker, loot na loot.

[p. 22]

H. Barendregt
Knotwilg

Zie God dat ik nog sta! ik streef met al mijn takken
door nood en nacht omhoog om U alleen gekweld;
een bliksem, neergezweept, greep mij in wit geweld
één tel en 'k ben gescheurd tot twee gezengde wrakken.

Nu gorglen regens in mijn hart, de dood versnelt,
en knagen door mijn tronk de wormen en de slakken;
mijn God, wild wrikt de wind om mij in 't slijk te smakken
en ik wil leven, Gij hebt mij naar 't licht gesteld.

Maar dan om U gekweld zijn en niet mogen groeien -:
in machteloze armoe smeek ik 't uit naar U;
'k had willen botten duizend loten, 'k doe het nu
als een misvormde: ik zal tieren in mijn boeien.

Maar dat ze mij nog snoeien en daar baat uit slaan,
terwijl ik wrocht om 's levens wil - trek het U aan!